Ας με συγχωρέσει ο θεός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά κάτι με αρρωσταίνει στην περίπτωση του Ελληνικού. Μου θυμίζει τα Ολυμπιακά έργα που επειδή χάθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια σε βλακείες, περάσαμε στη μέθοδο του τσάτρα-πάτρα για να σωθούν τα προσχήματα. Η κατάληξη γνωστή: προχειρότητες, υπερβάσεις προϋπολογισμών, ανύπαρκτη η προοπτική για μετα-ολυμπιακές χρήσεις.
Κατά τη γνώμη μου, ήταν μέγα λάθος που η παρούσα κυβέρνηση (και τώρα και τότε ως αντιπολίτευση) πόνταρε όλα τα λεφτά – δηλαδή το όραμά της για την ανάπτυξη – σε μια τόσο δύσκολη περίπτωση όπως το Ελληνικό. Θα έπρεπε από τότε να είχε κρατήσει χαμηλούς τους τόνους. Να κάνει βέβαια την αυστηρή της κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ που σαμποτάριζε το έργο και σκόπιμα έσπερνε εμπόδια μέχρι να εξαντλήσει την κυβερνητική του θητεία, αλλά όχι και να το μετατρέψει σε σημαία για τη δική της διακυβέρνηση. Πήρε δηλαδή μεγάλο ρίσκο, χωρίς λόγο: δεν χρειαζόταν το Ελληνικό για να πάρει τις εκλογές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
