Οι κοινωνίες προστατεύουν τον αυτοσεβασμό τους αρνούμενες να μάθουν οτιδήποτε από τους τρομοκράτες. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό στο να αντλούμε χρήσιμα διδάγματα από τη διαδικασία καταδίωξής τους. Είκοσι χρόνια μετά την πρόωρη έκρηξη βόμβας στον Πειραιά και 47 χρόνια μετά τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλτς στην Αθήνα, οι αποτυχίες (πολλές) και οι επιτυχίες (αρκετές) του ελληνο-αμερικανο-βρετανικού πολέμου κατά της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη» έχουν ακόμη κάτι να μας διδάξουν.
Πρώτο χρήσιμο μάθημα: αποτελεί μύθο ότι οι υπερδυνάμεις «τα πανθ’ ορώσιν». Η CIA και το FBI εργάστηκαν σκληρά – και συχνά έξυπνα – επί 27 χρόνια, αλλά όποια μυστικά και αν είχαν ανακαλύψει για τη 17Ν πριν από τις 29 Ιουνίου 2002 δεν είχαν καμία επίπτωση στο αποτέλεσμα. Ο πρεσβευτής Τομ Μίλερ (όπως και εγώ) ήταν σε διακοπές εκτός Αθηνών το Σαββατοκύριακο που εξερράγη στα χέρια του Σάββα Ξηρού η βόμβα που θα τοποθετούσε σε εκδοτήριο εισιτηρίων ακτοπλοϊκής εταιρείας. Τις επόμενες εβδομάδες, καθώς η 17Ν ξηλωνόταν, βρεθήκαμε ως πρεσβεία εξαρτημένοι από τις πληροφορίες που μας έδινε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μία ώρα περίπου πριν τις δώσει στους δημοσιογράφους που προτιμούσε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
