Στις σύγχρονες δημοκρατίες η κυβερνητική σταθερότητα θεωρείται, και ορθώς, βασική προϋπόθεση για την κοινωνική πρόοδο, την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία. Επιτρέπει σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και στο τέλος της τετραετίας να κριθεί για τα πεπραγμένα του από το εκλογικό σώμα. Προσφέρει δε, μεταξύ άλλων, ασφάλεια προσανατολισμού σε εγχώριους και διεθνείς επενδυτές.
Από την άλλη πλευρά, προφανώς σε μία δημοκρατία η κυβερνητική σταθερότητα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, ούτε προκάλυμμα για κυβερνητικές αυθαιρεσίες ή ολισθηρούς «πολιτικούς μονοδρόμους». Γι’ αυτό και στις σύγχρονες δημοκρατίες υφίστανται θεσμικά και πρακτικά αντίβαρα, που διασφαλίζουν τον αυστηρό έλεγχο της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας και, έτσι, εμποδίζουν αυθαιρεσίες ή εκτροπές. Αναφέρομαι εδώ, προεχόντως, στα διάφορα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα (ελευθερία έκφρασης, δικαίωμα του συνέρχεσθαι, κ.ο.κ.), στον κοινοβουλευτικό έλεγχο και την υποβολή προτάσεων δυσπιστίας, καθώς και στην ελεγκτική λειτουργία της Δικαιοσύνης και του Τύπου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
