Στην προηγούμενη επιφυλλίδα αναρωτιόμουν πώς – όπως ο λογοτεχνικός μοντερνισμός συμβάδιζε με τη σύγχρονή του θεωρία της Φυσικής στην κατανόηση του Χρόνου ως «μονολιθικού» και μη ρέοντος – μια σύγχρονη λογοτεχνία θα μπορούσε να εμπνευστεί από τη σύγχρονή μας Φυσική.
Για να θυμίσω τι σημαίνει αυτό, μια βασική συνθήκη της πραγματικότητας έτσι όπως την κατανοεί η κβαντική φυσική είναι η ενδεικτικότητα (indexicality): όπως η ένδειξη «εσύ» αναφέρεται σε σένα όταν δείχνω εσένα, αλλά στην αδελφή σου όταν δείχνω την αδελφή σου (οπότε εσύ γίνεσαι «αυτ@»), έτσι οι ιδιότητες, τα γνωρίσματα αν θέλετε, των πραγμάτων αλλάζουν ανάλογα με το πλαίσιο αναφοράς και μέτρησής τους: ο Α’ όροφος μιας πολυκατοικίας είναι «πάνω» για τους κατοίκους του ισογείου και ταυτοχρόνως «κάτω» για τους κατοίκους του Β’ ορόφου· η ένδειξη «τώρα», «πριν» και «μετά» αλλάζει – λέει η κβαντική φυσική – ανάλογα με το πού μες στο σύμπαν στέκεται ο/η παρατηρητής, κ.ο.κ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
