Ξημερώνοντας Πάσχα έφυγε από τη ζωή ο εξαιρετικά σημαντικός ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και κριτικός Κώστας Παπαγεωργίου, γεννημένος το 1945, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο. Οσο κι αν γνωρίζαμε τον τελευταίο καιρό πως το τέλος ήταν πολύ κοντά, η είδηση μας κατέθλιψε – και για έναν πρόσθετο λόγο: Με τα μέτρα εξαιτίας της πανδημίας δεν θα μπορούσαμε να παρευρεθούμε στην κηδεία του. Υπάρχει βέβαια το πολύπλευρο έργο του. Στη λογοτεχνία και στην τέχνη γενικότερα αυτό – για να επαναλάβω την κοινοτοπία – είναι ό,τι μετράει. Γνωρίζαμε πως ο Κώστας είχε από καιρό κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο. Δεν ξέρω αν αυτό απαλύνει τη θλίψη για την απώλειά του ή αν την καθιστά εντονότερη. Υποθέτω πως για έναν δημιουργό πορείας, όπως ο ίδιος, ισχύει το δεύτερο.
Δεν χάσαμε μόνο έναν σημαντικό ποιητή αλλά και έναν «άνθρωπο των Γραμμάτων» – (είδος που αρχίζει πλέον να σπανίζει). Αλλωστε, για όσους είναι εξοικειωμένοι με όλες τις πλευρές του έργου του, η ποίηση και η πρόζα όχι απλώς συνυπάρχουν αλλά συγκλίνουν και η μία τροφοδοτεί την άλλη δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο, συμπαγές και πρωτότυπο, με διακριτό τόνο φωνής που εξελίσσεται μέσα στον χρόνο αξιοποιώντας τις αντιστίξεις και έναν εσωτερικό ρυθμό απολύτως διακριτό, όπως συμβαίνει με όλους τους σημαντικούς ποιητές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
