Η παγκόσμια περιπέτεια του κορωνοϊού, που θα σηματοδοτήσει μια αλλαγή εποχής, είναι αποκαλυπτική σε ό,τι αφορά τις συλλογικές νοοτροπίες, την πανίσχυρη δηλαδή παράμετρο της κοινωνικής συγκρότησης. Φαίνεται καταρχήν για εμάς εδώ αδιανόητο να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να ζήσουμε για δύο ή τρία χρόνια (ο ένας χρόνος πέρασε) με συγκεκριμένους και απαραβίαστους κανόνες και κάτω από συνθήκες ασυμβίβαστες με τον έμφυτο κοινωνικό μας αυθορμητισμό. Την περασμένη άνοιξη η χώρα μας τα πήγε καλά για τον απλό λόγο ότι ο τρόμος της ασθένειας και του «Μπέργκαμο» έπεισε τους πάντες να αποδεχτούν τα μέτρα – είναι άλλωστε εύκολο να έχεις υγειονομικά αποτελέσματα κλείνοντας έναν λαό στο σπίτι. Το πρόβλημα είναι όταν ο καθένας καλείται να υιοθετήσει την για πολλούς εξωτική συμπεριφορά της «ατομικής ευθύνης». Ολοι οι λαοί έχουν κουραστεί, αλλά αυτό που διαπιστώνεται εδώ σε εμάς, τους υπαίθριους, θερινούς και εξωστρεφείς, είναι μια υπερβολική πλέον υποχώρηση των προσωπικών αντοχών, μια ιδιαίτερα αρνητική ψυχολογική συνθήκη. Είμαστε πιθανώς λαός για αγώνες ταχύτητας, όχι αντοχής.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γειτονική, όπως λέμε, Ιταλία. Η οποία ακόμη προκαλεί εφιάλτες λόγω της περυσινής εμπειρίας, ασχέτως εάν αυτή τη στιγμή παρουσιάζει συγκριτικά καλά επιδημιολογικά δεδομένα στην Ευρώπη. Η Μεγάλη Βρετανία, ας πούμε, έχει ξεπεράσει τους 115 χιλιάδες νεκρούς από τον κορωνοϊό, ενώ χώρες όπως το Βέλγιο και η Τσεχία καταγράφουν τις μεγαλύτερες ανθρώπινες απώλειες σε σχέση με τον πληθυσμό τους. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι οι μεταλλάξεις του ιού που δημιουργούν νέες απρόβλεπτες και αδιερεύνητες ακόμη καταστάσεις, ενώ διαδίδονται ευκολότερα στις νεότερες ηλικίες. Για παράδειγμα, η Ιταλία έχει πάρει τώρα ιδιαίτερα μέτρα λόγω των μεταλλάξεων, όχι μόνο για τους ταξιδιώτες από τη Βραζιλία αλλά και για όσους επιστρέφουν στη χώρα από την Αυστρία! Η διαχείριση της πανδημίας γίνεται σήμερα στις ευρωπαϊκές χώρες σπασμωδικά και με βάση τη λογική τού «βλέποντας και κάνοντας», ανά δεκαπενθήμερο. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος τρόπος, ή τουλάχιστον κανείς δεν αναλαμβάνει το πολιτικό – και οικονομικό – κόστος ενός γενικού, αυστηρού, πραγματικού lockdown που ορισμένοι ειδικοί θεωρούν εκ νέου αναγκαίο. Επίσης, ο εμβολιασμός του κάθε πληθυσμού, πέρα από το ότι θα απαιτήσει πολλούς μήνες, δεν θα σημάνει αυτόματα το τέλος του κινδύνου, όπως οι επιδημιολόγοι έχουν εξηγήσει επακριβώς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
