Παρακολουθούσαμε το καλοκαίρι του 2019 στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή. Από τη χρονολογική τοποθέτηση των γεγονότων, στην αρχή της παράστασης, πληροφορηθήκαμε ως θεατές για τον μεγάλο λοιμό της Αθήνας που είχε προηγηθεί και που είχε ως θύματά του σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Οταν άκουσα αυτόν τον αριθμό των θυμάτων από τον λοιμό, εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που σχεδόν εξέλαβα την αναφορά αυτή ως αδύνατη και σίγουρα ως υπερβολική. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες, για να βρεθούμε οι ίδιοι σε μία νέα κοινωνική πραγματικότητα, η οποία λίγο καιρό νωρίτερα θα φαινόταν αδιανόητη για τον καθένα από εμάς.
Πρωτόγνωρες καταστάσεις με κοινωνικές απαγορεύσεις, με κλειστή αγορά, με σχολεία χωρίς παιδικές φωνές, με αβεβαιότητα για όλους και για τον καθένα χωριστά. Ακούγαμε για τα πρώτα κρούσματα που άρχισαν να εμφανίζονται και στη χώρα μας, πιστεύαμε ότι ο αριθμός τους μπορεί να παραμείνει μικρός, θέλαμε ακόμη να μην υπάρχει κανένα θύμα ούτε στην πατρίδα μας ούτε σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρχίσαμε να διαψευδόμαστε και αυτό δεν αφορούσε μόνο εμάς, αλλά την παγκόσμια κοινότητα. Η μόνη ελπίδα και καταφυγή για όλους μας ήταν το εμβόλιο, εγκαλώντας, στην ουσία, κατά κάποιον τρόπο, την επιστημονική κοινότητα, γιατί καθυστερούσε ως προς την ανακάλυψη του εμβολίου και τη διάθεσή του στην παγκόσμια κοινωνία. Μία μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη προϋποθέτει, ωστόσο, έρευνα και δοκιμή, εξασφάλιση σημαντικής αποτελεσματικότητας, αποφυγή, όσο γίνεται, περισσότερων παρενεργειών, πειστικότητα για το τελικό αποτέλεσμα. Η επιστήμη έκανε το χρέος της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
