Eίναι φορές που αισθάνεσαι ότι ο μόνος ρεαλιστικός στόχος συμμετοχής στα κοινά είναι ο ενωτικός. Ημερεύοντας τους φανατισμούς και τις σιγουριές σου, προσπαθείς να αναδείξεις τα κοινά σημεία, να δυναμώσεις τους αρμούς για να μην τιναχτούμε στον αέρα. Οταν έχεις στοιχειώδη επίγνωση του τι σημαίνει διχασμός και αίμα, δεν φλυαρείς δεξιά κι αριστερά πυροδοτώντας ένα μίσος που δεν έχεις μάλλον την παραμικρή ιδέα πού οδηγεί.
Κάποιες άλλες φορές – και όταν οι συγκυρίες το υπογραμμίζουν – βλέπεις πως τα ρήγματα είναι πολύ βαθιά, πολύ μεγάλα και δεν φαίνεται να μπορούμε να συναντηθούμε ούτε σε έναν ελάχιστο κοινό τόπο. Σκέφτεσαι πως δεν υπάρχει τρόπος να τελειώσει καλά αυτό. Δεν χαίρεσαι, τρομάζεις, αλλά δεν βλέπεις μπροστά σου τίποτα άλλο από τον μονόδρομο της ρήξης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
