Καλά μαντάτα από την κάλπη

Ενα πλειοψηφικό ποσοστό ελλήνων ψηφοφόρων τελικά προτίμησε ένα κόμμα το οποίο, σύμφωνα με τη διάγνωση του κύριου αντιζήλου για την εξουσία, είναι ακραία φιλελεύθερο, έχει πάρει κατάφωρα ακροδεξιά κλίση, επωάζει μεταρρυθμίσεις που κρύβουν «ανθρώπινο αίμα» και διαφεντεύεται από έναν πορφυρογέννητο που τυγχάνει γιος εφιάλτη και γόνος αποστάτη. Από την πλευρά της, η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, με ύφος και κινήσεις κουρδισμένης πλαγγόνας, δεν κατάφερε ποτέ να εκφέρει τη λέξη «Δεξιά» χωρίς ταυτόχρονα να φτύνει στον κόρφο της. Ο Κώστας Ζουράρις, πάλι, αείποτε γραφικός και με κατοχυρωμένο ακαταλόγιστο, «χτυπάει ξύλο» όταν ακούει για Μητσοτάκη και μελετά πολιτικό άσυλο στη Γαλλία αν δει τον λεγάμενο Πρωθυπουργό. Δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για τα αλλεργικά συμπτώματα που εμφάνισαν οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» του τόπου. Αλλά η κάλπη της 7ης Ιουλίου (αλλιώς γκαστρωμένη, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης) έβγαλε περισσότερο πραγματισμό και λιγότερη μυθολογία.

Στο διάστημα ανάμεσα στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές το γραφείο Τύπου της Πειραιώς απέσχε επιμελώς από την αντισφαίριση «φιλοφρονημάτων» με το Μέγαρο Μαξίμου, πιθανότατα επειδή ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έπειτα από ανάγωγη πρόκληση που τον έσυρε σε μια εκτός χαρακτήρος μικρολογία για τα οικογενειακά τού Πρωθυπουργού, κατανόησε το άκαιρο και αντιπαραγωγικό τέτοιων αντιπαραθέσεων. Είναι πολύ πιθανό ότι τέτοιο είδος απαντητικής σιγής κάνει το ντεμπούτο του στα ήθη και στην πρακτική της πολιτικής μας ζωής. Και κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς για την επιλογή προεκλογικής εκστρατείας «δωματίου» από τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και τη γενικότερη (σχεδόν) κώφωση του «επικού» ορυμαγδού σε προεκλογικές πλατείες και επινίκιες αυτοκινητοπομπές. Εκτός από πραγματισμό, η κάλπη της 7ης Ιουλίου έβγαλε και καλύτερο πολιτικό πολιτισμό, και αυτό παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας κράτησε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λυμένο το ζωνάρι του ως το τέλος.