Η έναρξη των εμβολιασμών στα περισσότερα σημεία του πλανήτη χαρακτηρίστηκε ως μια ιστορική μέρα. Με όλη τη βιασύνη που μαρτυράει μια τέτοια φράση – με την έννοια πως η ιστορικότητα κάποιας στιγμής συνήθως αποδίδεται αρκετά αργότερα και όχι τη στιγμή που συμβαίνει – είναι μια σχετικά ασφαλής εκτίμηση. Ο,τι και να μας περιμένει από εδώ και πέρα, ακόμη κι αν δεν δικαιωθεί ως απόλυτη νίκη της επιστήμης, είναι ιστορική μόνο και μόνο γιατί σηκώνουμε πάλι το βλέμμα λίγο ψηλά για να δούμε έξω από τα παράθυρά μας.
Τα καλά νέα δεν είναι κάποια νομοτέλεια, ούτε φυτρώνουν κάπου, τα περισσότερα τα φτιάχνουμε με τα χέρια μας. Ακόμη και με υλικά που είναι προσμείξεις αλήθειας και ψέματος, πραγματικότητας και ονείρου, ελπίδας και εφιάλτη. Δεν υπάρχουν πεντακάθαρα υλικά, όλα είναι «νοθευμένα» από τα αντίθετά τους. Ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Το εμβόλιο ήρθε σε μια εποχή που είμαστε πολύ κουρασμένοι και θέλουμε να πιστέψουμε. Θέλουμε να εμπιστευτούμε. Θέλουμε να βγούμε έξω και να ξαναβρεθούμε. Είναι μια υπόσχεση ζωής. Και οι υποσχέσεις είναι σαν τα λόγια των ερωτευμένων. Ξέρουμε πως εκείνο το «για πάντα» δεν ισχύει αλλά είναι τόσο ωραίο όταν ακούγεται. Αλίμονο αν σταματήσει να λέγεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
