Η οικονομική και κοινωνική συνοχή ήταν πάντοτε ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από το προοίμιο της Συνθήκης της Ρώμης, όπου τα κράτη-μέλη δηλώνουν την πρόθεσή τους «να ενισχύσουν την ενότητα των οικονομιών τους και να προωθήσουν την αρμονική τους ανάπτυξη…», μέχρι την Ενιαία Πράξη, που εισάγει για πρώτη φορά στη Συνθήκη τον όρο «συνοχή», και μέχρι την ισχύουσα σήμερα Συνθήκη της Λισαβόνας, η προώθηση της συνοχής παραμένει, επισήμως τουλάχιστον, μία από τις μεγάλες προτεραιότητες της ενωμένης Ευρώπης· η χρηματοδότησή της, παρά τις πρόσφατα προτεινόμενες μειώσεις, εξακολουθεί να φθάνει στο ένα τρίτο του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Μπορούμε όμως σήμερα, εξήντα δύο χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, να ισχυριστούμε ότι η πολιτική αυτή απέδωσε και ότι έχει επιτευχθεί η συνοχή της ενωμένης Ευρώπης; Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί, η απάντηση είναι αρνητική. Το Brexit με την αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού στην ίδια την κοιτίδα του, η άνοδος του λαϊκισμού και της Ακροδεξιάς σε πατρίδες της σύγχρονης δημοκρατίας, η επάνοδος του αυταρχισμού με την ετικέτα της «ανελεύθερης δημοκρατίας» σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, η απροθυμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης του Μεταναστευτικού, αλλά, και κυρίως, ο αντιευρωπαϊσμός που διαπερνά όλα αυτά τα φαινόμενα, δείχνουν ότι όχι μόνο απέχουμε πολύ από τον στόχο, αλλά και ότι τελευταία μάλλον απομακρυνόμαστε περισσότερο από αυτόν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
