Στο βιβλίο μου «Από τον Κεμαλισμό στον Ερντογανισμό» που κυκλοφόρησε πέρυσι (2021) υπογράμμιζα ότι η Τουρκία δεν θα μπορούσε για πολύ καιρό να συνεχίσει την επιδιωκόμενη στρατηγική αυτονομία από τη Δύση και τη διπλωματία των κανονιοφόρων. Τόνιζα ότι ήδη βλέπουμε κάποια ανοίγματα στις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ και την προσπάθεια για έναρξη διαλόγου με την Ελλάδα. Συνεπώς, η Τουρκία είναι αναγκασμένη να διατηρήσει την πορεία της εντός της Δύσης.
Αυτή η διαπίστωση έχει γίνει πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα επίκαιρη. Κατά τη γνώμη μου, η ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας θα επισπεύσει ακόμα περισσότερο την προσέγγιση της Τουρκίας στη Δύση. Ανεξάρτητα από το αν η Τουρκία σήμερα απέκτησε μεγάλη γεωπολιτική σημασία και κρατά μια στάση «ενεργής ουδετερότητας» (για παράδειγμα, έγινε παράγοντας διευκόλυνσης μεταξύ των δύο πλευρών, με αποκορύφωμα τη διεξαγωγή συνομιλιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη), μεσοπρόθεσμα θα αναγκαστεί να ταυτιστεί πλήρως με τον δυτικό κόσμο. Ηδη βλέπουμε αμοιβαία ανοίγματα… Ο καινούργιος ψυχρός πόλεμος, όπως και ο προηγούμενος, καθιστά την Τουρκία απαραίτητη χώρα για τη Δύση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
