Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να μπει στη διαδικασία για την επεξεργασία από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) της «εντολής» (mandate) για τη διαπραγμάτευση του εκσυγχρονισμού της τελωνειακής ένωσης με την Τουρκία στο πλαίσιο της Συμφωνίας Σύνδεσης (Συμφωνία Αγκυρας 1963) χωρίς να θέσει ως προϋπόθεση την προηγούμενη δέσμευση προσχώρησης της Τουρκίας στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982). Η διασύνδεση τελωνειακής ένωσης και Σύμβασης UNCLOS είναι απολύτως θεμιτή. Και τούτο γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση ως ξεχωριστή νομική προσωπικότητα έχει προσχωρήσει στην εν λόγω Σύμβαση ιδιαίτερα καθώς ορισμένες ρυθμίσεις της, όπως αυτές για τις αλιευτικές ζώνες, ανήκουν στο πεδίο αρμοδιοτήτων της ΕΕ. Και οι διεθνείς συμφωνίες στις οποίες έχει προσχωρήσει η Ενωση αποτελούν μέρος του «ενωσιακού κεκτημένου» (acquis), το οποίο, ως γνωστόν, μια υποψήφια χώρα όπως η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί.
Αλλά, πέραν αυτού, η διασύνδεση τελωνειακής ένωσης και UNCLOS είναι θεμιτή και επιβεβλημένη, αφού η Σύμβαση «ακουμπά» άμεσα το περιεχόμενο της τελωνειακής ένωσης. Καθώς το τελωνειακό έδαφος περιλαμβάνει τα χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο που, ως γνωστόν, ρυθμίζονται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Δεν περιλαμβάνει βέβαια την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), παρά τις πρόσφατες σημαντικές εξελίξεις γύρω από τον οικονομικό ρόλο των δύο αυτών ζωνών. [Στις αρχές του 1981 είχαμε κάνει με τον αείμνηστο Γιάγκο Πεσμαζόγλου, ως ευρωβουλευτή, προσπάθεια να συμπεριληφθεί η υφαλοκρηπίδα στο τελωνειακό έδαφος – τότε δεν υπήρχε ακόμη ΑΟΖ. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποστήριξε την προσπάθεια αυτή (έκθεση Fourcade). Η προσπάθεια δεν συνεχίστηκε όμως μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία. Θα πρέπει να επαναληφθεί τώρα. Υφαλοκρηπίδα και κυρίως ΑΟΖ θα πρέπει να ενταχθούν στο τελωνειακό έδαφος].
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
