Στην αρχή της απαράδεκτης και φρικιαστικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, πριν περίπου έναν μήνα, η Δύση επέβαλε σκληρές κυρώσεις οικονομικής φύσης στο καθεστώς του Πούτιν. Πολλοί πίστεψαν τότε ότι ήταν θέμα ημερών η άνευ όρων παράδοση της υπερήφανης Ουκρανίας. Σχεδόν αμέσως ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με το αν κρατικά ιδρύματα της Ρωσίας (μπαλέτα, ορχήστρες και άλλοι οργανισμοί) θα μπορούσαν να συνεχίσουν τις περιοδείες τους στον κόσμο σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Η αρχική μου αντίδραση ήταν η αυτονόητη. Σκέφτηκα πως δεν φταίνε οι μεγάλοι ρώσοι μουσουργοί, ποιητές, συγγραφείς και ζωγράφοι για τον εξωφρενικό και απολίτιστο τρόπο που φέρεται το καθεστώς της σύγχρονης Ρωσίας. Τα αθάνατα έργα τους ασφαλώς και δεν θα έπρεπε ποτέ να απαγορευτούν. Είναι κομμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Αλλά αλήθεια αυτό ήταν το θέμα; Αν θα εξορίζαμε τον Ντοστογιέφσκι και τον Στραβίνσκι; Οχι, οι δυτικές σκηνές δεν απαγόρευσαν τα έργα αυτά. Αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς ή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους με ρώσους καλλιτέχνες που έχουν αποθεώσει δημόσια το καθεστώς Πούτιν. Ηταν σωστό;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
