Aπό τις αρχές του 19ου αιώνα σημειώνονται σημαντικές αλλαγές στον χώρο της εκπαίδευσης. O τύπος του παραδοσιακού ελληνικού σχολείου, που ήταν προσηλωμένο στη διδασκαλία της γραμματικής και του συντακτικού και ακολουθούσε απαρχαιωμένες διδακτικές μεθόδους, τίθεται υπό αμφισβήτηση και προτείνεται η αντικατάστασή του από ένα μοντέρνο σχολείο με ανανεωμένο πρόγραμμα μαθημάτων, προσανατολισμένο στις ιδέες του Διαφωτισμού. Παρόμοια κριτική ασκείται και στο επίπεδο της κατώτερης εκπαίδευσης, όπου η εκμάθηση των γραμμάτων γίνεται με τη χρήση εκκλησιαστικών βιβλίων και της παραδοσιακής Παιδαγωγίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο στις προσπάθειες για την ανανέωση των εκπαιδευτικών πραγμάτων παίζει ο Κοραής, για τον οποίο η διάδοση των φώτων αποτελούσε ένα από τα κυριότερα μέσα για την πνευματική αναγέννηση της Ελλάδας.
Οι ανανεωτικές τάσεις θα βρουν ισχυρά ερείσματα στην ελληνική εμπορική τάξη των ευρωπαϊκών παροικιών και εν μέρει της οθωμανικής επικράτειας και θα οδηγήσουν στη σύσταση σημαντικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις Kυδωνίες, στη Σμύρνη, στη Xίο, στα Iωάννινα, στο Πήλιο και σε άλλες περιοχές. Βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων από τα σχολεία αυτά είναι η εισαγωγή επιστημονικών και γενικών μαθημάτων και η χρήση σύγχρονων μεθόδων στη διδασκαλία των ελληνικών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
