«Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα» θα μπορούσε να είναι η επωδός από το γνωστό ανέκδοτο του πολυτραυματία στην αποτίμηση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008. Οι δυτικές δημοκρατίες που βασίζονται στην οικονομία της αγοράς έκαναν τα πάντα για να πείσουν τους πολίτες ότι δεν αποτέλεσε ορόσημο. Επέμειναν ότι η κρίση ήταν παροδική και έπληξε κυρίως τους επιδερμικά αναπτυσσόμενους (π.χ., Ελλάδα), ενώ απέδειξαν με την επιβολή λιτότητας ότι οι αγορές ξέρουν να αυτορρυθμίζονται. Μικρή σημασία αποδίδουν στο ότι ενδιαμέσως χρειάστηκε να σχετικοποιηθεί «ανεπαισθήτως» η δημοκρατία χάριν των οικονομικών προσδοκιών και να γίνουν ανεκτές ανισότητες στο όνομα του αδήριτου ατομικού καταναλωτισμού. Ο «πρώτος» κόσμος του 1/3, δηλαδή η πλούσια Δύση, εξοικειώθηκε και στο εσωτερικό με τις κοινωνίες του 1/3.
Οικονομικά, η συνταγή απέδωσε ως έναν βαθμό. Τα χρέη συμμαζεύτηκαν κάπως, μέχρι να ξαναφουσκώσουν, και τα ΑΕΠ ξανάρχισαν να καθρεφτίζουν αισιόδοξες προβλέψεις διά προκρούστειων μέσων όρων. Πολιτικά, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν εξίσου πειστικά. Η οικονομική κρίση δημιούργησε στρατιές απεγνωσμένων που έψαξαν μαγικές λύσεις σε αντισυστημικά κόμματα, κυρίως της Ακροδεξιάς. Οι ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση ελέγχουν σε όλες τις χώρες περίπου 10% των ψήφων, ενώ σε ορισμένες κατέλαβαν ήδη την εξουσία μόνες (Ιταλία) ή με συνεταίρους (Σουηδία). Υπόσχονται δε ισχυρή δόση αντιευρωπαϊκής πολιτικής στις ευρωεκλογές του 2024.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
