Οταν ο Elmer Plische κυκλοφορούσε το Modern Diplomacy: The Art of the Artisans σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του μια κανονιστικού τύπου διεκδίκηση των εθνικών συμφερόντων, αλλά και μια δίχως έμπνευση διατήρηση της έννομης διεθνούς τάξης. Πόσω μάλλον, δε, σήμερα που οι νέες τεχνολογίες αλλά και οι αυξημένες τιμές ασύμμετρης αλληλεξάρτησης επιβάλλουν στα κράτη να ανακαλύψουν – αλλά και να εφαρμόσουν επιτυχημένα – νέες μορφές άσκησης της εξωτερικής τους πολιτικής. Παράλληλα με τις συμβατικές μορφές άσκησης της διπλωματίας, νέες «συνταγές» οφείλουν να προστεθούν στις επιλογές των επιτετραμμένων κρατικών λειτουργών με την προώθηση των εθνικών θέσεων στο διεθνές σύστημα.
Το παράδειγμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής με την εξαιρετικά εύστοχη προώθηση της ήπιας ισχύος του κράτους μέσω των ισχυρών μηχανισμών του Public Diplomacy, αλλά και αυτό του Ισραήλ με την εξαγωγή γνώσης γύρω από τις startup εφαρμογές, συνεργειών σε τεχνολογικό επίπεδο ή σε κοινωνικο-πολιτιστικές διεργασίες [people to people diplomacy] είναι επιτυχημένα και οφείλουν να χρησιμοποιηθούν και από την ελληνική πλευρά αντιστοίχως ως βάση ανάπτυξης μιας δικής μας νέας κουλτούρας άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Τον τόνο άλλωστε προς αυτήν την κατεύθυνση πρώτος έχει δώσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όταν, όντας ακόμη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έθεσε τον στόχο μιας νέας εξωτερικής πολιτικής που θα προωθεί τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας και θα ανακαλύπτει συμφέρουσες εμπορικές συμφωνίες για τις ελληνικές εταιρείες και τα προϊόντα τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
