Σκεφτόμουν τις προάλλες ποιος θα ήταν ο έλληνας μεταπολεμικός συγγραφέας που θα μπορούσε να γράψει το καταλυτικό, δραστικό μυθιστόρημα για την πανδημία στην Ελλάδα. Στην αρχή λειτούργησα σχεδόν φιλολογικά, απαριθμώντας τις αισθητικές, δραματουργικές, συνθετικές αρετές που θα όφειλε να έχει ένα τέτοιο κείμενο. Την ιστορική σκευή, την πρισματική σκέψη, την αναγκαία απόσταση από το επίκαιρο, την ικανότητα μετουσίωσης κ.τ.λ. Η αναζήτηση ήταν μάταιη, δεν πηγαίνει κανείς από τα επί μέρους στο όλον αλλά αντίστροφα. Πέταξα τον αναλυτή από μέσα μου κι επέτρεψα στο ένστικτο να λειτουργήσει.
Για να μην τα πολυλογώ, κατέληξα πως ο συγγραφέας αυτός θα ήταν ο Παύλος Μάτεσις, που δυστυχώς έφυγε από κοντά μας το 2013. Ενας θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος, διηγηματογράφος και μεταφραστής που αναμείγνυε το παράλογο και τον μαγικό ρεαλισμό, σταθερά εναρμονισμένος στη ροή του ελληνικού αίματος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
