Δεν υπάρχουν λέξεις. Δεν αντέχεται αυτό που βλέπεις. To μόνο που έχεις είναι τα λόγια. Ντρέπεσαι για το μόνο που έχεις. Ντρέπεσαι για την ανθρωπιά σου που σε κάνει να συγκινείσαι. Να μιλήσεις για τα θαμμένα ζωντανά μωρά; Για εκείνα που σωθήκαν πάνω στο σώμα της νεκρής μάνας τους; Για τον πατέρα που θρηνεί τέσσερα παιδιά; Για τον γέρο που θρηνεί γιατί εκείνος κατάφερε να σωθεί; Για το δίχρονο κοριτσάκι που πάει να θηλάσει το μωρό αδελφάκι του; Η έκφραση οδύνης στο βλέμμα της αδιανόητης δίχρονης τροφού σε ταράζει. Για πόσο όμως ακόμα καιρό;
Ως διασώστης θα ήσουν προστατευμένος από την ντροπή; Nαι, ίσως, ίσως και όχι. Πάντως σε κάθε περίπτωση δεν είσαι παρά ένας τηλεθεατής και αυτό από μόνο του σε γεμίζει ντροπή. Ντρέπεσαι να λες ότι ντρέπεσαι καθώς είναι ένας τρόπος κι αυτός να αμβλύνεις την ντροπή σου. Σου θυμίζεις λίγο έναν φιλάνθρωπο που στη χειρότερη περίπτωση διαλαλεί τη φιλανθρωπία του ενώ στην καλύτερη την εκτελεί διακριτικά για να αντλεί ισχυρά ναρκισσιστικά οφέλη (είμαι ένας φιλάνθρωπος που δεν το διατυμπανίζει).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
