Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η 6η Αυγούστου προσφερόταν κάθε χρόνο για μια διπλή υπόμνηση, ρητή και υπόρρητη ταυτόχρονα. Το ρητό της μέρος αναφερόταν στη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα το 1945∙ το υπόρρητο στην ύπαρξη στη διάθεση των υπερδυνάμεων ενός γιγάντιου παρόμοιου οπλοστασίου το οποίο έθετε σε κίνδυνο την υπόσταση του πλανήτη. Μια σειρά συνθηκών μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ενωσης, αρχικά, και η κατάρρευση της δεύτερης, στη συνέχεια, περιόρισαν την έκτασή του και τερμάτισαν την κούρσα των εξοπλισμών μειώνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση της απειλής στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας.
Στις αρχές του 21ου αιώνα τα ερωτήματα ασφάλειας αφορούσαν κυρίως το ενδεχόμενο να φτάσουν ραδιενεργά υλικά σε χέρια τρομοκρατών, ενώ ο προβληματισμός στη δημόσια σφαίρα στρεφόταν στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας στο πλαίσιο είτε της κλιματικής κρίσης είτε ατυχημάτων όπως αυτό της Φουκουσίμα το 2011. Κατά μία έννοια η συζήτηση γύρω από το ζήτημα είχε επιστρέψει στην αυγή της ατομικής εποχής, όταν για ένα σύντομο διάστημα, προτού ο Ψυχρός Πόλεμος ενταθεί, τη φαντασία επιστημόνων και μη, ακόμη και στη μεταπολεμική Ελλάδα του εμφυλίου πολέμου, κέντριζαν οι φαινομενικά άπειρες δυνατότητες που άνοιγε για επαναστατικές λύσεις στην καθημερινότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
