Η κρίση στα σύνορα και όλες οι ανθρώπινες, γεωπολιτικές και διεθνείς περιπλοκές της βάζουν δύσκολα σε όλα τα υποκείμενα του πολιτικού μας συστήματος. Οχι μόνο σε σχέση με τις πρακτικές απαντήσεις στα διλήμματά της – εκεί, προφανώς, τον πρώτο λόγο έχουν πάντα η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός – αλλά και ως προς το τι λέγεται και τι διακινείται στο πεδίο των ιδεών. Εκεί νομίζω ότι κρίνεται το αν αυτή η δημοκρατία, με όλα της τα τυφλά και αδύναμα σημεία, θα συγκρατήσει τις επικίνδυνες μεταβλητές που αρπάζονται από τις σκηνές των ημερών είτε για να απαξιώσουν το ελληνικό κράτος (ως «ρατσιστικό» και επιθετικό απέναντι στους ευάλωτους ικέτες), είτε κυρίως για να αμφισβητήσουν τις εγγυήσεις δικαίου ως «πολυτέλειες του καναπέ». Κακά τα ψέματα: και αυτή η κρίση γίνεται ευκαιρία για επίδειξη δημαγωγικού οίστρου, κυρίως όμως, όπως θα δείξω, προς την κατεύθυνση μιας υπερπατριωτικής αντιμεταναστευτικής έξαρσης.
Το λέω αυτό διότι, προφανώς, ο no border διεθνισμός δεν έχει πέραση στο εθνικό ακροατήριο και είναι εμφανώς μειοψηφικός και στο εκλογικό, τουλάχιστον, κοινό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ισχύς παραπλήσιων ιδεών αφορά κύκλους της διανόησης και του πολιτικού ακτιβισμού, ενώ ακόμα και στον χώρο ο οποίος υφίσταται πλέον άκριτες επιθέσεις (τον χώρο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων αλληλεγγύης), το κυρίαρχο πλαίσιο είναι μια ανθρωπιστική φιλελεύθερη δικαιωματοκρατία και όχι η άρνηση των συνόρων και κάθε αποτροπής των ροών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
