Εισερχόμαστε στην τρίτη δεκαετία από την υιοθέτηση του Πρωτοκόλλου του ΟΗΕ κατά της Εμπορίας Ανθρώπων, ενός εγκλήματος που σύμφωνα με εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας υποδουλώνει περίπου 40 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Αναρίθμητα θύματα θα μπορούσαν να έχουν διασωθεί από τα εργοστάσια ένδυσης μέχρι τα χωράφια και την καταναγκαστική πορνεία μέχρι την επαιτεία, την εξαναγκαστική εγκληματικότητα, τα παιδιά-στρατιώτες, την οικιακή δουλεία, τις ανήλικες νύφες, την αγοραπωλησία βρεφών και την εμπορία οργάνων. Στις δύο δεκαετίες που μόλις συμπληρώθηκαν έχει καταγραφεί σημαντική πρόοδος προς την αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων. Δημιουργήθηκε ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, αναπτύχθηκαν οι αντίστοιχες εθνικές πρωτοβουλίες, ενώ παράλληλα σφυρηλατήθηκε μια παγκόσμια συμμαχία κατά της σύγχρονης δουλείας με ενεργή συμμετοχή οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.
Ωστόσο, παρά την ύπαρξη του αναγκαίου θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου, το έγκλημα της εμπορίας και το κοινωνικό φαινόμενο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο παραμένουν δυστυχώς στις εγκληματολογικές στατιστικές ως ένα «σπάνιο έγκλημα», καθώς μόνο ένας ελάχιστος αριθμός θυμάτων διασώζεται και ένας μηδαμινός αριθμός εκμεταλλευτών δικάζεται και τελικά καταδικάζεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
