Εχει καθίσει το μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας και δεν λέει να φύγει. Εχουν μαζευτεί πολλά. Σαν να παίρνουμε όλοι μέρος σε κάποιο πείραμα μιθριδατικής πρακτικής, να δούμε σε πόσο δηλητήριο μπορούμε να αντέξουμε. Σε τέτοιες εποχές ο κίνδυνος της γενίκευσης είναι μεγάλος. Αισθάνεσαι πως έχεις μπει σε μια τσουλήθρα δίχως τέλος, δεν έχεις πού να βάλεις τα χέρια σου να κρατήσεις κόντρα.
Στην παρατεταμένη καραντίνα και την ανασφάλεια που σε μουδιάζει ήρθε να προστεθεί και μια γενικευμένη κραυγή πως ζούμε σε έναν άρρωστο κόσμο, με συμπεριφορές και νοοτροπίες καινοφανείς. Η «ανακάλυψη της πυρίτιδας» και ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο, παρουσιάζονται σαν σοκαριστικές αποκαλύψεις και τα σύννεφα βρέχουν κόσμο που πέφτει, δήθεν αναστατωμένος. Τίποτα από αυτά δεν είναι πραγματικά καινούργιο. Απλά πρέπει κάπου να ξεσπάσουμε. Στην κακή πλευρά μας, και κυρίως όταν αυτή εκφράζεται μέσα από τους άλλους, την κόλασή μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
