Το διαβάζουμε συχνά κάθε φορά που κάποιος επιφανής στον τομέα του πεθαίνει. Ηταν η πρώτη φράση φίλου γιατρού όταν τον επισκέφθηκα. «Εφυγε κι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Τελικά ευτυχώς υπάρχει και αυτή η Ελλάδα!». Εχουμε την ανάγκη ταύτισης με το καλό. Και την ανάγκη των αυθαίρετων γενικεύσεων. Να μαλακώσει κάπως η μοναξιά όσων αθροίζουμε τους εαυτούς μας – πάλι λίγο αυθαίρετα – στη μεριά του καλού. Εχουμε ανάγκη ήρωες και πρότυπα, και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο αξίζει να υπερηφανευόμαστε. Βαφτίζουμε ως συλλογικούς τους καθαρά προσωπικούς δρόμους. Τις επιτυχίες και τα επιτεύγματα που προέρχονται από σκληρή δουλειά, ταλέντο και αυταπάρνηση ατόμων. Σαν πολιτικοί που τρέχουν να φωτογραφηθούν δίπλα σε μετάλλια, κύπελλα και σε καμαρίνια συναυλιών και θεάτρων. Στο πλάι επιστημόνων ή και όχι επώνυμων ανθρώπων που είχαν έναν δρόμο να πάρουν, και τον πήραν με μεγάλο προσωπικό κόστος.
Βέβαια το πρότυπο είναι χρήσιμο. Είναι χρήσιμο γιατί σε κινητοποιεί. Σε σπρώχνει να βγάλεις κι εσύ την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Σου περνάει την υποψία πως τα ωραία πράγματα μπορούν να γίνουν. Αλλά δεν είναι εθνικό το θέμα. Είναι ανθρώπινο. Δεν έχει να κάνει με την περηφάνια πως κάποιοι σύγχρονοί σου, που μεγάλωσαν στην ίδια εποχή και στους ίδιους δρόμους με εσένα, πήγαν πολύ μακρύτερα από την περίμετρό σας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
