Πριν από τέσσερα χρόνια άρχιζα ένα άρθρο μου στο «Βήμα» ως εξής: «Εθνικιστές, κωμικοί, Brexit, Τραμπίστες, παραμυθάδες, ακροδεξιοί, έντονες κοινωνικές αμφισβητήσεις στις κοινωνίες της κορυφής της παγκόσμιας πυραμίδας της ευημερίας. Κάτι αλλάζει, είτε σε ποσότητα, είτε σε ποιότητα. Γίνεται ορατή μια νέα τάξη πραγμάτων που αποσταθεροποιεί όλο και περισσότερο θεσμούς, πολιτικό σύστημα, οικονομικές και κοινωνικές ισορροπίες».
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία πράγματι η παλιά τάξη πραγμάτων κλυδωνίζεται και μια νέα αναδεικνύεται, εξέλιξη που πάντα παίρνει δεκαετίες για να συντελεστεί και μπορεί να περιλαμβάνει και τέρατα. Την πρόσφατη επιδρομή στο αμερικανικό Κογκρέσο μπορεί κανείς να τη δει είτε ως ένα αυτοτελές γεγονός και κορύφωση της πενταετούς διακυβέρνησης ενός αλλοπρόσαλλου πολιτικού, είτε ως κρίκο μιας μεγαλύτερης αλυσίδας βαθύτερων αλλαγών που διαμορφώνουν την εξέλιξη του κόσμου και έχουν οδηγήσει σε γνωστά αντίστοιχα φαινόμενα και σε άλλες χώρες. Τα ερωτήματα είναι πολλά: Πώς έφτασε ένα τέτοιο πρόσωπο στην κορυφή της παγκόσμιας δύναμης; Πώς έγινε εφικτό να φτάσουμε στην επιδρομή στο Καπιτώλιο; Πώς η υπερδύναμη έφτασε να αποτελεί αντικείμενο διεθνούς ειρωνείας ή χλευασμού; Μήπως οι εξελίξεις αυτές δεν σχετίζονται μόνο με το συντηρητικό τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και με τη Δύση και το παγκόσμιο σύστημα συνολικότερα; Τι μαθήματα δίνουν οι εξελίξεις αυτές σε άλλους επίδοξους λάτρεις του αυταρχισμού; Γιατί όλα αυτά τώρα και όχι στο παρελθόν, αφού πολλά χαρακτηριστικά (ανισότητες, ρατσισμός, συντηρητισμός, διχοτόμηση της κοινωνίας, φανατισμός) υπήρχαν και πριν;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
