Το αίνιγμα, η αντίφαση ή το λάθος είναι κομμάτια του παζλ που λέγεται αλήθεια.
Ο Αλντους Χάξλεϊ έγραφε: «Ισως αυτός ο κόσμος να είναι η κόλαση κάποιου άλλου». Ζούμε ήδη τις πιο εφιαλτικές ημέρες του Λεβιάθαν της λεγόμενης τηλε-δημοκρατίας. Αυτής που ξεκίνησε από την ιδιωτική τηλεόραση και γιγαντώθηκε μέσα από τη μοργανατική σχέση τηλεοπτικής εικόνας και κοινωνικών δικτύων. Τίποτε πλέον δεν υπάρχει ως πραγματικότητα αν δεν έχει επιβεβαιωθεί προηγουμένως μέσα από την τηλεοπτική εικόνα και τίποτε δεν είναι σωστό ή λάθος αν δεν το έχει επικυρώσει κάποιο τηλε-δικαστήριο…
Τα simulacres, τα ομοιώματα, οι αντικατοπτρισμοί του Baudrillard, τα fake news με άλλα λόγια, είναι εδώ, είναι τα μόνα «νέα» και έχουν οικειοποιηθεί κάθε τομέα του επιστητού. Ακόμα και η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια χλωμή προσομοίωση της εξουσίας που ασκεί η τηλε-δικτατορία, σε βαθμό ώστε να αποφασίζει για κρίσιμα θέματα, να νομοθετεί ή να οργανώνει την όποια της πολιτική, με σχεδόν αποκλειστική βάση, τα τηλε-δεδομένα. Ετσι, θέλοντας να προλάβει τις αντιδράσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία ταυτίζονται πλέον απόλυτα, ως μη έδει, με αυτό που ονομάζαμε κάποτε κοινή γνώμη και φωνή λαού, εισάγει υπό το κράτος πανικού βεβιασμένα νομοσχέδια όπως-όπως.
Το πιο πρόσφατο είναι αυτό που σχετίζεται με τις παρακολουθήσεις και το οποίο, φορτωμένο με πάμπολλες δήθεν δικλίδες ασφαλείας – που εμπλέκοντας ακόμα και τον εκάστοτε πρόεδρο της Βουλής ως απόλυτο εγγυητή φτάνει στο άλλο άκρο! -, μοιάζει να αυτοκαταργείται εν τη γενέσει του. Επειδή όταν κανείς νομοθετεί εν θερμώ και υπό εξωτερική πίεση ή με τον φόβο των επιπτώσεων της δημόσιας εικόνας του – αλλά όχι με τον σεβασμό του δήμου και των ψηφοφόρων – είναι μοιραίο να καταλήγει σε λάθη.
Πληροφορήθηκα ότι την περασμένη Δευτέρα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός συγκάλεσε εσπευσμένα στο Μαξίμου σύσκεψη για να βρεθούν λύσεις για το θέμα της «Κιβωτού του Κόσμου». Ο Πρωθυπουργός, ο ίδιος! Οχι αρμόδιοι, υπηρεσιακοί παράγοντες, όπως συμβαίνει στα κράτη που λειτουργούν με στοιχειώδη οργάνωση. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης… Προφανώς πιεζόμενος από την τεράστια απήχηση που είχε το γεγονός της – καταγγελλόμενης – κακοποίησης παιδιών σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ακριβώς για να προλάβει περαιτέρω αρνητικές αντιδράσεις αλλά και για να δείξει ότι αυτός και μόνο αυτός μπορεί να δίνει άμεση λύση σε κάθε αναφυόμενο πρόβλημα. Από αυτό της κυρίας Βάνας Μπάρμπα ως το πρόσφατο του πατρός Αντωνίου. Ομως η εικόνα ενός πρωθυπουργού-πατερούλη είναι πολύ κακό παράδειγμα για μια σύγχρονη Δημοκρατία.
Λίγο πιο πριν ο υπουργός Οικονομίας είχε σπεύσει να σταματήσει τη χρηματοδότηση της συγκεκριμένης δομής χωρίς καμία δικαστική εντολή (!), για να πάρει πίσω την απόφασή του λίγες ώρες μετά σκεπτόμενος προφανώς την επίπτωση που θα είχε σε όλους όσοι σιτίζονται και διαμένουν στα καταλύματα της «Κιβωτού». Τέτοια επιπολαιότητα για χίλια, περίπου, παιδιά. Τονίζω και πάλι: Οχι μια υπηρεσία πρόνοιας, όχι ο αρμόδιος υπάλληλος του υπουργείου αλλά ο υπουργός ο ίδιος. Ο σωτήρας και τιμωρός για τις ειδήσεις των 8. Σας φαίνονται συνεπή και λογικά όλα αυτά; Ετσι (πρέπει να) λειτουργεί ένα σύγχρονο και υπεύθυνο κράτος; Με μόνο γνώμονα την επικοινωνιακή διαχείριση αλλά και την εκ προοιμίου άθλια αντίδραση μιας αντιπολίτευσης κατώτερης των περιστάσεων; Ως εικόνα πάνω σε εικόνες; Κυβερνάει, διερωτώμαι πολλάκις, ο κ. Πρωθυπουργός ή ο κ. Πολάκης;
Πριν από λίγες μέρες, επίσης, η υπεύθυνη υφυπουργός σε θέματα κοινωνικής πρόνοιας δήλωνε σοβαρά ότι για κάθε τέτοια δομή και για κάθε ανάλογη ΜΚΟ πρέπει να υπάρχουν a priori κανόνες λειτουργίας, διαρκής έλεγχος και κρατική εποπτεία. Πολύ ορθά όλα αυτά, θα έλεγε κανείς, αλλά… Δεν μπορεί να τα ισχυρίζεται ένα μέλος της κυβέρνησης! Οφείλει κυρίως να τα έχει εφαρμόσει. Δεδομένου του ότι η καταγγελία ήταν γνωστή εδώ και μήνες. Δεν είναι ένας απλός ιδιώτης η κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου αλλά ο εντεταλμένος βραχίονας της πολιτείας για να ελέγχει και για να ασκεί εποπτεία στους σχετικούς χώρους. Εκ των υστέρων δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται. Είναι σόλοικο.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν μοιάζει να νομοθετεί η επίσημη Πολιτεία. Εντρομη, αγόμενη και φερόμενη και υπό το κράτος πανικού, όποτε και όταν ένα καινούργιο σκάνδαλο σκάσει μύτη και αντιδράσει ανάλογα το ευρύτερο κοινό, καθοδηγούμενο κι αυτό από τους κεκράχτες της τηλεόρασης και του Διαδικτύου. Η τηλε-δημοκρατία δηλαδή την οποία σάς ανέφερα παραπάνω. Το ίδιο και η Δικαιοσύνη, οι εισαγγελείς της, η αστυνομία, οι ποικίλοι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Το ίδιο και οι υπουργοί ή οι υφυπουργοί που τρέχουν και δεν φτάνουν εξαιτίας του πρώτου ή του τελευταίου Βαξεβάνη. Ολοι τους σταθερά πεφταπτασυννεφάκηδες…
Αυτά όμως που συμβαίνουν γύρω μας με καταιγιστικούς ρυθμούς σκανδαλίζοντας τους απλούς πολίτες, δηλαδή τους τελικούς και μοιραίους «πεφταπτασυννεφάκηδες», δεν είναι ούτε σημερινά ούτε καν χθεσινά φαινόμενα. Είναι σκουλήκια που κατατρώνε χρόνια τώρα το μάλλον σαπισμένο μήλο της κοινωνίας μας, με τους υπευθύνους πάντως να κοιμούνται τον νήδυμο. Και να ξυπνάνε είτε όταν επικρέμανται εκλογές ή όταν βλέπουν ότι κατρακυλούν τα ποσοστά δημοφιλίας τους. Με τον πολιτισμό να διακινείται από ιδιωτικά βίτσια και συμφέροντα και την παιδεία να είναι μονοδιάστατη και εργαλειοποιημένη. Κι έτσι, να χάνεται η μόνη δυνατότητά μας να φτιάξουμε συνειδητούς πολίτες… Αφού η ιερή φλόγα σβήνει χωρίς καν να υπάρχουν χήνες στο Καπιτώλιο για να αφυπνίσουν τις, λίγο αστείες, Εστιάδες μας. Εννοώ την απόλυτη ακύρωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και των δημοκρατικών θεσμών με την απεχθή επιβολή της τηλε-δημοκρατίας. Της πιο στυγνής εκδοχής δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού.
ΥΓ.: Τώρα ως προς τον Αρχιεπίσκοπο. Ορθώς απομάκρυνε τον καταγγελλόμενο ιερέα από τα τίμια δώρα μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Ομως το φιλανθρωπικό ή το προνοιακό έργο που προσφέρουν σε όλη την Ελλάδα – εκτός της επίσημης Εκκλησίας – και πάμπολλοι ιερείς πέραν των τυπικών τους υποχρεώσεων, σε συνεργασία με το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ιδρύοντας γηροκομεία, τράπεζες πτωχών και λοιπά, είναι πολύ σημαντικό ώστε μοιάζει ήκιστα χριστιανικό η ηγεσία της Εκκλησίας να μην αναλαμβάνει και τις δικές της ευθύνες σχετικά αλλά να πέφτει απ’ τα σύννεφα όταν κάτι μοιάζει να στραβώνει. Λες και η ιεραρχία δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτε για αρσενοκοιτία, παιδεραστία και τα συναφή στα του οίκου της. Ουαί υμίν…
Ο κ. Μάνος Στεφανίδης είναι ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο ΕΚΠΑ, μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τελευταίο του λογοτεχνικό βιβλίο «Ερωτες μισοί, Μίση ολόκληρα, σαν διηγήματα», εκδ. Νίκας, Αθήνα, 2022.
