Η επικίνδυνη αμεριμνησία

«Κάτι που δεν απαγορεύεται ρητά, επιτρέπεται». Αυτό απαντούν πολλοί για το πρόβλημα που έχει φανεί έντονα εδώ και κάποιες βδομάδες: τη «χαλάρωση» των μέτρων φυσικής απόστασης και προστασίας, χαλάρωση που είναι ένας λεκτικός ευφημισμός για τη σχεδόν πλήρη αγνόηση του covid-19 μες στη ροή της καθημερινότητας. Πολλές αποφάσεις που λαμβάνονται, όπως η πρόσφατη για τη μη υποχρεωτική χρήση της μάσκας από τους πελάτες των εμπορικών κέντρων, δένουν με αυτή την ερμηνεία που πάει να βολέψει την καθημερινότητά μας. Ο,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται λοιπόν· να μία ακόμα παραλλαγή της γνωστής ταύτισης του ηθικού με το νόμιμο: σου λέει ο άλλος πως αν κάτι δεν παραβιάζει έναν νόμο, μια διάταξη, μια εγκύκλιο, πρέπει να γίνεται δεκτό ως στοιχείο μιας ζωής ανοιχτών επιλογών.

Ομως η πανδημία υπάρχει και αναπτύσσεται. Δεν ζούμε σε κάποια μετα-covid εποχή, όπως βιάστηκε να τη χαρακτηρίσει ο Πρωθυπουργός (σπεύδοντας και ο ίδιος στα πολυάνθρωπα εγκαίνια των νέων σταθμών του μετρό σαν να είναι παρελθόν ο κορωνοϊός) αλλά όπως λένε τα πιο επίσημα χείλη βρισκόμαστε διεθνώς σε μια φάση όξυνσης και επέκτασης της νόσου.