«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί»: έτσι αρχίζει ένα από τα πιο ξακουστά ποιήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ολοι μας είμαστε τμήματα μιας μεγάλης ηπείρου. Αν η θάλασσα καταπιεί έστω και έναν σβώλο από το χώμα της, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου κόβει από τη ζωή του καθενός μας, γιατί όλοι μας είμαστε μέλη της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό μη ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα: η καμπάνα χτυπάει για σένα.
Ο Τζον Ντον έγραψε το ποίημα αυτό το 1624. Την ίδια ιδέα είχε εκφράσει τον 2ο αιώνα π.Χ. ο Αφρικανός Τερέντιος, παραφράζοντας τον Μένανδρο: homo sum, humanum nihil alienum puto (είμαι άνθρωπος και τίποτε το ανθρώπινο δεν θεωρώ ξένο). Πολλές φορές έχει έκτοτε ποδοπατηθεί αυτή η σοφία, αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκε. Σε καιρούς κρίσιμους και απειλητικούς, όπως σήμερα, ξαναγυρίζει για να μας θυμίσει την αφροσύνη μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
