«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί»: έτσι αρχίζει ένα από τα πιο ξακουστά ποιήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ολοι μας είμαστε τμήματα μιας μεγάλης ηπείρου. Αν η θάλασσα καταπιεί έστω και έναν σβώλο από το χώμα της, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου κόβει από τη ζωή του καθενός μας, γιατί όλοι μας είμαστε μέλη της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό μη ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα: η καμπάνα χτυπάει για σένα.
Ο Τζον Ντον έγραψε το ποίημα αυτό το 1624. Την ίδια ιδέα είχε εκφράσει τον 2ο αιώνα π.Χ. ο Αφρικανός Τερέντιος, παραφράζοντας τον Μένανδρο: homo sum, humanum nihil alienum puto (είμαι άνθρωπος και τίποτε το ανθρώπινο δεν θεωρώ ξένο). Πολλές φορές έχει έκτοτε ποδοπατηθεί αυτή η σοφία, αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκε. Σε καιρούς κρίσιμους και απειλητικούς, όπως σήμερα, ξαναγυρίζει για να μας θυμίσει την αφροσύνη μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
