Καθώς περνούν οι μέρες μέσα σε αυτή την παγκόσμια αναστάτωση της επιδημίας, παρατηρούμε να ξεφυτρώνουν ιδέες, πάθη και πολιτικά σχέδια που αρπάζονται από την κρίση ως λαχνό. Οχι όμως με το νόημα που δίνουμε συνήθως στο τετριμμένο σχήμα της κρίσης (ως) ευκαιρίας αλλά επιδιώκοντας την αποδόμηση του φιλελεύθερου δημοκρατικού κεκτημένου. Η περίπτωση της Ουγγαρίας του Ορμπαν είναι απλώς ένας συναγερμός. Θα έπρεπε, μάλιστα, να αντιμετωπιστεί με δραστικούς όρους, αν θέλουμε να μιλάμε ακόμη για στοιχειώδη αυτοσεβασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πολιτικά, η υγειονομική κρίση επιστρέφει στη λεπτή σχέση της εξαίρεσης και του κανόνα, του προσωρινού και του πάγιου. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ακούμε πια ιδέες και διαβάζουμε σκέψεις που προτείνουν μια αυταρχική ανασύνταξη των ευπαθών κοινωνιών μας στη βάση της ιδέας της εντελεχούς προστασίας του πληθυσμού. Το παράδειγμα της κινεζικής «αποτελεσματικότητας» μεταφυτεύεται σε μια κριτική που βλέπει τα δυτικά παραδείγματα ως χαλαρά και ευάλωτα εξαιτίας ενός ηγεμονικού δημοκρατικού ατομικισμού. Συγχέονται, έτσι, με πονηρό τρόπο δυο διαφορετικά μεταξύ τους θέματα. Το πρώτο είναι, όντως, η ανάγκη για ενίσχυση των δημόσιων εξουσιών και επανεξοπλισμό του κοινωνικού κράτους και των υποδομών του. Εδώ έχει προφανώς σημασία και η κριτική σε ατομικές και κοινωνικές στάσεις που περιφρονούν τις συλλογικές δεσμεύσεις και το ήθος του αναγκαίου αυτοπεριορισμού σε συνθήκες διακινδύνευσης βασικών αγαθών όπως η δημόσια υγεία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
