Η Κοίμηση της Θεοτόκου που γιορτάζεται τον Δεκαπενταύγουστο είναι μια μεγάλη εορτή ολόκληρης της χριστιανοσύνης. Αυτή, όπως και κάθε μεγάλη θρησκευτική εορτή, είναι και μια ευκαιρία όχι μόνο για τους πιστούς αλλά και για όλους όσοι δεν πιστεύουν ή αμφιβάλλουν για τα δόγματα της Εκκλησίας να αναστοχαστούν δημιουργικά για τον ρόλο της.
Ο αντικληρικαλισμός του 18ου αιώνα ήταν αναγκαίος τότε για να αμφισβητηθούν οι δύο αυθεντίες – Μοναρχία και Εκκλησία – που αρνούνταν την αυτονομία του ατόμου. Σήμερα όμως αυτός ζητεί απ’ αυτήν να κάνει πράγματα που δεν τα «επιτρέπει η φύση της». Είναι παράλογο να ζητούμε από αυτήν να μην αντιτάσσεται στις αμβλώσεις, στα αντισυλληπτικά, στο διαζύγιο, στην ομοφυλοφιλία, είναι σαν της ζητούμε να αρνηθεί την ουσία της ύπαρξής της, σύμφωνα με την οποία δημιουργός της ανθρώπινης ζωής είναι μόνο ο Θεός και μόνον αυτός μπορεί να αποφασίζει γι’ αυτήν. Εύλογα όμως μπορούμε την ίδια στιγμή να ζητούμε αυτή να καταδικάζει εκείνα τα κινήματα που κυρίως στις ΗΠΑ δολοφονούν ιατρούς και καίνε νοσοκομεία στα οποία γίνονται αμβλώσεις. Είναι επίσης εύλογο να ζητούμε από την Εκκλησία να εκφράζει ένα οικουμενικό και αντι-εθνικιστικό πνεύμα. Ο οικουμενισμός και ο αντι-εθνικισμός είναι στη φύση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και όταν βλέπουμε τηλε-ιεράρχες, σπρωγμένους, είναι αλήθεια, και από μερικούς ερωτώντες με περίτεχνο εθνικιστικό τρόπο δημοσιογράφους, να επιδεικνύουν πολεμόχαρες διαθέσεις κατά των Τούρκων, κατά των «γυφτοσκοπιανών» και κατά των μεταναστών επειδή μοίρα κακή τούς έλαχε να μην είναι όλοι αυτοί Ελληνες, τότε πρέπει να ξέρουμε πως αυτοί αρνούνται την οικουμενικότητα της Εκκλησίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
