Ηαπόφαση της κυβέρνησης να μην αποστείλει εκπρόσωπο σε επετειακό μνημόσυνο της Ενωσης Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού «υπέρ πεσόντων του Ελληνικού Στρατού» ήταν απόλυτα ορθή. Μετά από εβδομήντα χρόνια δεν είναι δυνατόν η οποιαδήποτε κυβέρνηση να τιμά τη μια παράταξη και να καταδικάζει την άλλη σε έναν εμφύλιο που προκάλεσε τόσα πολλά δεινά στη χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, χάθηκαν. Οι παραγωγικές δομές της χώρας καταστράφηκαν, οι υλικές ζημιές ήταν ανυπολόγιστες. Ο Εμφύλιος δίχασε τον λαό, εξέθρεψε πάθη και μίση που διαπέρασαν τις πιο στοιχειώδεις μορφές κοινωνικής οργάνωσης (οικογένεια, γειτονιά, χωριό), έφθειρε τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Το χειρότερο ήταν ότι η χώρα δέχτηκε πολλά και αθεράπευτα ψυχικά τραύματα, που έμειναν ανοιχτά ως τη δεκαετία του 1980. Οι πολίτες χωρίστηκαν σε προνομιούχους και μη προνομιούχους και έμειναν η κοινωνία διχασμένη, και φανατισμένη, οι μνήμες πικρές και οι καρδιές των ανθρώπων παγωμένες.
Ποιους λοιπόν και ποιες πράξεις τους να τιμήσει η κυβέρνηση; Ενας εμφύλιος δεν έχει ποτέ νικητές, είναι μια αβάσταχτη τραγωδία. Ενας εμφύλιος δεν είναι ποτέ μαύρο ή άσπρο, μια σταυροφορία κατά του Κακού, δεν είναι ποτέ μια αγιογραφία. Γιατί διεξάγεται μεταξύ συμπατριωτών, ακόμα και μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
