Είναι μια κόκκινη κλωστή που διατρέχει τη νεοελληνική πολιτική εμπειρία, από το 1897 μέχρι το 1944 και την Κύπρο με τελευταία κορύφωσή της την ημιτελή – ευτυχώς – «αριστερή» αυτοχειρία του 2015. Σήμερα διαφαίνονται νέες εκφάνσεις της, κι αυτές καλυμμένες από τη φενάκη ενός ψευτοπροοδευτισμού και μιας ψευτοεθνικής ανάτασης. Με τη γεωπολιτική γειτονιά μας να φλέγεται το πολυτιμότερο αγαθό που θα όφειλε να προστατεύει μια υπεύθυνη πολιτική τάξη είναι η πολιτική σταθερότητα, αναγκαία συνθήκη και για οικονομική ευημερία. Ποιος όμως έχασε την υπευθυνότητα για να τη βρει το μέγιστο μέρος του δικού μας πολιτικού προσωπικού;
Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν κάποιες προϋποθέσεις για πολιτική ομαλότητα. Η ευρωπαϊκή εποπτεία στα δημοσιονομικά εμποδίζει την επέλαση των κομματικών στρατών για λεηλασία του δημοσίου που λογίζεται ως προοδευτικότητα στα μέρη μας. Ας δεχθώ – χάριν λόγου – ότι συνέβαλε στο συμμάζεμα αυτό και η – υποχρεωτική – διαχείριση από τον ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου που μας φόρτωσε, όσο κι αν χαρακτηρίστηκε από κτηνώδη φορολογία των μεσαίων στρωμάτων και υπονόμευση των μεταρρυθμίσεων που είχε υποχρέωση να εφαρμόσει.
Ο δεύτερος λόγος για την ομαλοποίηση είναι η εκκωφαντική, εξυγιαντική ετυμηγορία του λαού στις βουλευτικές του 2023. Με απροσδόκητη σύνεση (δεδομένων των επιλογών του 2015) οι ψηφοφόροι αποδοκίμασαν τότε την πολιτική αγυρτεία και τον υστερικό φανατισμό που έβγαζε λαγούς μέσα από ημίψηλα και σκότωνε φανταστικούς δράκους. Η ιστορική δυναμική του 2023 δεν έχει εξαντληθεί, παρά τις ασυγχώρητα ηττοπαθείς δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι «το 41% δεν υπάρχει» πια.
Εξακολουθεί να υπάρχει, αν και σημαντικό μέρος του έχει απογοητευθεί και από πολιτικές αστοχίες και από τη συχνά αξιοθρήνητη επιλογή προσωπικού. Εξακολουθεί να υπάρχει, επειδή οι αντίπαλοί του (που πρέπει να καταλάβει ο πρωθυπουργός ότι ποτέ δεν θα του αναγνωρίσουν τη δημοκρατική νομιμότητα, όσο κι αν κάμπτει την οσφύ ενώπιόν τους) δεν έχουν διδαχθεί απολύτως τίποτε από τον διασυρμό τους το 2023 και με τη μονομανία φρενοβλαβούς επιμένουν στην τακτική και ρητορική του εμφύλιου μίσους που τους έθαψε τότε.
Η αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκλήθηκε, σημειωτέον, από την εκλογή Κασσελάκη, αλλά από τον διαρκούντα κοινωνικό αποτροπιασμό για τις πολιτικές και τα στελέχη του την τελευταία δεκαετία. Μέσα στο δηλητηριώδες νέφος της αποσύνθεσής του όλα ανεξαιρέτως τα περιτρίμματα των διασπάσεων και φραξιονισμών εξακολουθούν να ομνύουν στο ίδιο ιδεολογικό μύθευμα: στο ένδοξο αντιευρωπαϊκό γιουρούσι του 2015, στον παραληρηματικό αντιμητσοτακισμό και στη ναρκισσιστική ονείρωξη ότι αυτοί και μόνο αυτοί αποτελούν την ελπίδα της ανθρωπότητας – «από την εποχή του Σπάρτακου» (!!!) όπως ένας από αυτούς έγραψε πρόσφατα. Εχουν όλοι επενδύσει για το μέλλον στην ίδια διαλυτική πολιτική που μας γκρέμισε το 2015. Με τον άσχετο Κασσελάκη, τελευταίο και καταϊδρωμένο, να προσπαθεί να αποστηθίσει όλες τις «ριζοσπαστικές» υλακές για να αποδείξει ότι είναι και «πολύ αριστερός».
Ομως είναι προφανές ότι και η απλή παραμονή τους στο πολιτικό σκηνικό μόνο χάος υπόσχεται. Με τις τελευταίες εκλογές στο ΠαΣοΚ αποφεύχθηκε – προς το παρόν – η οργανωτική συριζοποίησή του, δηλαδή η ένταξή του υπό τον κατ’ όνομα δήμαρχο στο «προοδευτικό» συνονθύλευμα του Αλ. Τσίπρα. Ομως ήδη επί πρώτης θητείας Ανδρουλάκη είχε προχωρήσει η ιδεολογικοπολιτική συριζοποίηση (με την κατάπτυστη απόρριψη της επιστολικής ψήφου και των μη κρατικών πανεπιστημίων). Η κεντρώα μερίδα που έδειξε την ισχύ της μακάρι να φράξει αυτόν τον κατήφορο.
Στην ίδια κατεύθυνση της μπαχαλοποίησης της χώρας εντάσσεται και η υπό εξέλιξη συνωμοσία των πρώην της ΝΔ για την εκ των έσω αποσταθεροποίηση της κυβερνήσεως. Κίνητρο είναι και εδώ η αντιμητσοτακική διαταραχή υπό το προκάλυμμα εθνικών ανατάσεων – αγκαλιά με τον Ν. Παππά! Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με σώας τας φρένας θα γυρίσει σε όλους αυτούς τις πλάτες. Ξανά στις εθνικές κάλπες και συντομότερα από ό,τι λέγεται.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ.
