Ζόρικο πράγμα να μένεις στην Αθήνα. Αν δεν τα πηγαίνεις καλά με τον χαμένο χρόνο, αν δεν μπορείς να τον κάνεις κάτι και αφήνεσαι να γράφουν επάνω σου οι ώρες πιο ανεξίτηλες και από τα κολλημένα, τα ακίνητα χιλιόμετρα, τότε τα αθροίσματα της σπαταλημένης ζωής φουσκώνουν πολύ. Από την άλλη ίσως σου προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες να σκεφτείς. Να τα βρεις, έστω πρόσκαιρα, με τον κακοποιημένο εαυτό σου, να μαζευτείς στον μέσα σου πυρήνα, να ψάξεις πώς στο καλό δουλεύουν κάποια πράγματα και τι ρόλο παίζεις εσύ σε όλο αυτό.
Λες καλημέρα και αρχίζει η σφαγή. Μέχρι να γυρίσεις σπίτι έχεις ξεμείνει από σφαίρες, δεν σου έχει μείνει ούτε μία για ώρα ανάγκης. Ο ελεύθερος χρόνος και ο τρόπος διαχείρισής του είναι δύο έρημοι δίχως ούτε ένα δεντράκι. Κατεστραμμένο περιβάλλον έξω και μέσα. Η στάθμη μέχρι τον λαιμό, αν κάποτε μας ζητήσουν να περιγράψουμε το νερό που κολυμπήσαμε δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα. Οσο κι αν διαφωνεί η Φυσική, δεν γίνεται να είσαι συνέχεια υποκείμενο του χρόνου. Αβουλος στα κέφια του, στην πείνα του να σε καταπιεί, να σε εξαφανίσει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
