ΗΙσπανία έχει εισέλθει από καιρό σε μια περίοδο «δεύτερης μετάβασης» («The Economist», 26.6.2004) σε ό,τι αφορά το πολιτικό και κομματικό της σύστημα. Η δεύτερη μετάβαση ακολουθεί την πρώτη, η οποία ξεκίνησε με την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο και ολοκληρώθηκε με την οικοδόμηση μιας σταθερής δημοκρατίας, χαρακτηριστικά της οποίας ήταν ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και τα κοινωνικοοικονομικά επιτεύγματα. Η ισπανική δημοκρατία της «δεύτερης μετάβασης» ήρθε αντιμέτωπη με νέα προβλήματα (ισλαμική τρομοκρατία) και προκλήσεις (Indignados), μεταξύ των οποίων η έξαρση του σεπαρατιστικού κινήματος κατέχει περίοπτη θέση.
Ο «εκλογικός σεισμός» του Ιουνίου 2016 εγγράφεται στο φορμάτ αυτής της εξελισσόμενης δεύτερης μετάβασης. Στις εκλογές για το δικαμερικό σύστημα του Cortes Generales που έγιναν προ τριετίας παρουσιάστηκε ο μεγαλύτερος κομματικός κατακερματισμός στη χώρα από το 1977. Ποτέ άλλοτε μετά τη Μεταπολίτευση οι ψηφοφόροι δεν ήταν τόσο αναποφάσιστοι στην εκλογική τους συμπεριφορά, αλλά και ποτέ άλλοτε το κομματικό σύστημα δεν ήταν τόσο φρακαρισμένο αδυνατώντας να ξεφύγει από τη λογική της εναλλαγής στην κυβέρνηση των κομμάτων (Σοσιαλιστές/PSOE και Λαϊκό Κόμμα/PP) που για δεκαετίες διαφέντευαν την εξουσία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
