Το ερώτημα της συμπεριφοράς στην εξωτερική πολιτική έχει τεθεί επισταμένα, ιδιαίτερα για την Τουρκία, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε εμπειρικό επίπεδο. Τα θεωρητικά και ερμηνευτικά σχήματα που έχουν επιστρατευθεί για την ανάλυση και κατανόηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι πάμπολλα και περιλαμβάνουν κάθε κοινωνιολογική, οικονομική και (διεθνή) πολιτική θεωρία που μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτή η προσπάθεια κατέστη ακόμα δυσκολότερη τον 21ο αιώνα εξαιτίας των σεισμικών διεθνών και περιφερειακών εξελίξεων αλλά και των δραματικών αλλαγών στο εσωτερικό της Τουρκίας. Το βιβλίο «Διεθνής Πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο: Τουρκία, Κύπρος και Δίκτυα Συνεργασίας σε μία «Νέα» Υπο-Περιφέρεια» (Εκδόσεις Παπαζήση), αναλύει συστηματικά τα τρία επίπεδα (διεθνές, περιφερειακό, τοπικό) και τις μεταξύ τους διαδράσεις. Στο θέμα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς η Τουρκία θεωρείται κεντρικός δρώντας στη διαμόρφωση των περιφερειακών γεωπολιτικών δυναμικών ως μια μεσαία και αναθεωρητική δύναμη που προσπαθεί να ανελιχθεί στην κλίμακα της διεθνούς ισχύος και να καταστεί μια μεγάλη δύναμη.
Η επίδραση του (αν)ισοζυγίου δυνάμεων στο διεθνές σύστημα δεν προσφέρει πάντοτε επαρκείς εξηγήσεις για το πώς ένα κράτος δρα στην εξωτερική πολιτική. Σαφώς, μια δύναμη που θέλει να διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις με τις μεγάλες δυνάμεις βρίσκεται σε αναζήτηση πόρων και «διαπραγματευτικών χαρτιών». Θέλει να έχει ρυθμιστικό ρόλο στα διεθνοπολιτικά δρώμενα (agenda setter) καθώς και να προβάλλεται ως παροχέας ασφάλειας (security provider). Αυτό από μόνο του όμως δεν δικαιολογεί τον ιδεολογικό χαρακτήρα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ο οποίος δεν υπάρχει μόνο σε επίπεδο αφηγήματος αλλά βρίσκει πρακτική έκφραση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
