Ο δεκαετής κύκλος της κρίσης της ελληνικής οικονομίας εδραζόταν τόσο στον τύπο της ανάπτυξης της εικοσαετίας που προηγήθηκε, όσο και στην ίδια τη μνημονιακή οικονομική πολιτική.
Η πρώτη θεώρησε ότι η ανάπτυξη των κατασκευών, των μεγάλων έργων και της ακόρεστης τουριστικής επέκτασης, σε συνδυασμό με τη μαζική ιδιωτικοποίηση των εταιρειών κοινής ωφελείας και την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών θεσμών – τραπεζών και χρηματιστηρίου -, θα ευθυγράμμιζε την ελληνική οικονομία με τα κελεύσματα της εποχής, την απελευθέρωση της οικονομίας και την παγκοσμιοποίηση. Η ένταξη στο ευρώ αποτέλεσε το κομβικό σημείο επικύρωσης αυτής της στρατηγικής. Μόνο που η πολιτική αυτή οδήγησε την ελληνική οικονομία σε περισσότερη εσωστρέφεια – αντί για εξωστρέφεια. Την κατέστησε δέσμια της κατανάλωσης και της χρηματοδότησής της από ένα διπλό σύστημα δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού, εν πολλοίς διεθνούς. Η ελληνική οικονομία απεμπολούσε παραδοσιακά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε παραγωγικούς τομείς και μετατράπηκε, αργά αλλά σταθερά, σε μια «χρηματοπιστωτική φούσκα» αυτή καθαυτήν. Η κρίση του 2008 τη βρήκε ευάλωτη. Η κρίση εκδηλώθηκε στα περίφημα διπλά ελλείμματα – σε δημόσια οικονομικά και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, για τα οποία, επί μακρόν, είχε υπάρξει χαρακτηριστική αδιαφορία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
