Ο δεκαετής κύκλος της κρίσης της ελληνικής οικονομίας εδραζόταν τόσο στον τύπο της ανάπτυξης της εικοσαετίας που προηγήθηκε, όσο και στην ίδια τη μνημονιακή οικονομική πολιτική.
Η πρώτη θεώρησε ότι η ανάπτυξη των κατασκευών, των μεγάλων έργων και της ακόρεστης τουριστικής επέκτασης, σε συνδυασμό με τη μαζική ιδιωτικοποίηση των εταιρειών κοινής ωφελείας και την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών θεσμών – τραπεζών και χρηματιστηρίου -, θα ευθυγράμμιζε την ελληνική οικονομία με τα κελεύσματα της εποχής, την απελευθέρωση της οικονομίας και την παγκοσμιοποίηση. Η ένταξη στο ευρώ αποτέλεσε το κομβικό σημείο επικύρωσης αυτής της στρατηγικής. Μόνο που η πολιτική αυτή οδήγησε την ελληνική οικονομία σε περισσότερη εσωστρέφεια – αντί για εξωστρέφεια. Την κατέστησε δέσμια της κατανάλωσης και της χρηματοδότησής της από ένα διπλό σύστημα δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού, εν πολλοίς διεθνούς. Η ελληνική οικονομία απεμπολούσε παραδοσιακά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε παραγωγικούς τομείς και μετατράπηκε, αργά αλλά σταθερά, σε μια «χρηματοπιστωτική φούσκα» αυτή καθαυτήν. Η κρίση του 2008 τη βρήκε ευάλωτη. Η κρίση εκδηλώθηκε στα περίφημα διπλά ελλείμματα – σε δημόσια οικονομικά και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, για τα οποία, επί μακρόν, είχε υπάρξει χαρακτηριστική αδιαφορία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
