Η σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με την πολιτική και την Αριστερά δύσκολα μπορεί να διαχωριστεί από την καλλιτεχνική του διάσταση. Με το ίδιο πάθος και αφοσίωση ήταν δοσμένος και στα δύο, η δε ανυπότακτη πολιτική του στάση διαπερνούσε το μουσικό του έργο και το αντίστροφο. Ηταν αυτό που στην Αριστερά αποκαλούσαν «στρατευμένος καλλιτέχνης». Και όντως, ο Μίκης υπήρξε σε όλη την αγωνιστική του διαδρομή «στρατευμένος» υπέρ των δικαίων του ελληνικού λαού, υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών και της εθνικής ανεξαρτησίας του, υπέρ μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Υπήρξε πάντα ανήσυχος, άνθρωπος της δράσης και του πολιτικού στοχασμού, πολιτικό ον που δεν δίσταζε να υπερβεί διαχωριστικές γραμμές και στεγανά προς όφελος της ενότητας του ελληνικού λαού, η οποία αποτελούσε πάντα το κύριο μέλημά του, μαχητικός και οραματιστής, ένας κομμουνιστής μπροστά από την εποχή του. Η τελευταία του επιθυμία «να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής» καθώς «τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ», όπως ανέφερε στην επιστολή που είχε στείλει από τις 5 Οκτωβρίου 2020 στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, ζητώντας του να επιληφθεί προσωπικά ώστε «να γίνει σεβαστή όχι μονάχα η ιδεολογία μου, αλλά και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων», είναι η κατακλείδα μιας πορείας πολυκύμαντης, αγώνων και θυσιών, το επιστέγασμα της ίδιας της σχέσης του με την Αριστερά, παρά τις αντιφάσεις και τις διακυμάνσεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
