Δεν είναι πολλές αυτές οι φορές που ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη, τουλάχιστον αυτό που έχει μια κοσμοπολίτικη προσέγγιση στην πολιτική διαδικασία, πανηγυρίζει. Η εκλογή του Joe Biden, ενός από τους πλέον αξιοπρεπείς αντιπροέδρους στην αμερικανική ιστορία και ο μοναδικός υποψήφιος που όχι μόνο μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια τον Donald Trump, αλλά και να τον κερδίσει, γεμίζει χαρά όλους όσοι αντιλαμβάνονται τον ειδικό ρόλο των ΗΠΑ στις διαδικασίες εξέλιξης του πλανήτη μας. Ισως, δε, όσοι μέχρι το 2016 δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης και του μεγέθους της αλληλεξάρτησης να καταλαβαίνουν πλέον ότι οι εξελίξεις στην Ουάσιγκτον αφορούν τη μεγάλη εικόνα του παρόντος αλλά και του μέλλοντός μας, όπου κι αν βρισκόμαστε. Ο Joe Biden όμως ξεκινά την προεδρία του με ένα μειονέκτημα. Οι ΗΠΑ και η ανθρωπότητα περιμένουν τόσο πολλά από τον ίδιο που δημιουργείται αυτομάτως η ετεροβαρής σχέση μεταξύ προσδοκίας και πραγματικότητας.
Ο νέος πρόεδρος έχει πρωτίστως να αντιμετωπίσει την κακή οικονομική κατάσταση όπου οι ΗΠΑ βρίσκονται και δεν οφείλεται μόνο στην πανδημία, αλλά και στο πόσο διαιρεμένη η αμερικανική κοινωνία είναι. Οι σκηνές με τις ένοπλες ομάδες της Ακρας Δεξιάς να παρελαύνουν στους δρόμους πόλεων είναι σημάδι ενός δυστοπικού μέλλοντος αν δεν αντιμετωπιστεί η όλη κατάσταση με τέτοιον τρόπο που η κοινωνία να γυρίσει την πλάτη της σε αυτούς τους περιθωριακούς. Το ίδιο ασφαλώς οφείλει να γίνει και με τις «μόνιμα εξαγριωμένες» ομάδες της Ακρας Αριστεράς. Τα άκρα λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία σε αντίστροφη διαδικασία. Αν δεν «αδειάσει» το περιεχόμενο και των δύο, τότε ένα από τα δυο σημεία θα υπερχειλίσει και η βλάβη θα είναι μεγάλη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
