Δεν έμεινε τίποτα, δεν άφησαν κάτι, δεν το θυμάται κανείς. Συνηθισμένες φράσεις που δηλώνουν είτε απογοήτευση είτε αποτέλεσμα ανάλυσης μιας πραγματικότητας σε σχέση με το παρελθόν. Είτε πρόκειται για ιδέες είτε για πράξεις είτε για ολόκληρα κινήματα, έχουμε ένα έλλειμμα στο να διακρίνουμε το αποτύπωμά τους, το χνάρι τους και την επιρροή τους. Εχει ατροφήσει αρκετά η ικανότητά μας να συνθέτουμε, να σκεφτόμαστε πέρα από το προφανές, να διακρίνουμε το μικρό, το ελάχιστο, το διαφορετικό ανθάκι που μπορεί να έχει φυτρώσει μέσα σε ένα λιβάδι ομοιόμορφης βλάστησης. Βλέπουμε μόνο αυτό που επικρατεί τελικά και δεν αναγνωρίζουμε ούτε τη συμβολή του «ηττημένου» στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά ούτε και τον σπόρο της αμφισβήτησης στη διαμόρφωση εκείνου που επικράτησε τελικά.
Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει συμβεί και να είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Ολα – ακόμη και τα εξόχως αρνητικά – έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί. Ακόμη και η ακραία πολεμική της πραγματικότητας. Δεν έχουμε εφεύρει ακόμη κανέναν τρόπο να αξιολογούμε τη συμβολή τους αλλά είναι σίγουρα κάπου εκεί και έχουν μερτικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
