ΤΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΔΩΡΟΥ

Ξέφωτα υπό το σεληνόφως
Το φεγγάρι πάνω από την Ακρόπολη είναι περισσότερο από μισό γεμάτο – που θα πει, σε 3-4 ημέρες έχουμε την πανσέληνο του Ιουλίου και θα περιμένουμε πια τη μεγάλη χορταστική μεγαλοπρεπή πανσέληνο του Αυγούστου, που το φεγγάρι μοιάζει με ήλιο του Γενάρη.
Το Ιντερνετ επιβεβαιώνει τις προβλέψεις μου: 13 Ιουλίου πανσέληνος και η επόμενη στις 12 Αυγούστου. Θα έχουμε λοιπόν κάτι όμορφο να περιμένουμε εκεί ψηλά στους ουρανούς – γιατί επί Γης δεν υπάρχουν προγνωστικά για ομορφιές και καλοσύνες.
l Τουλάχιστον όμως δεν θα έχουμε την αγωνία να περιμένουμε εκλογές – ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ρητός και κατηγορηματικός και το είπε με ποιητικό τρόπο: «δεν ψάχνουμε κάποιο δημοσκοπικό ξέφωτο για να κάνουμε εκλογές».
Το εκτιμώ ιδιαίτερα αυτό, ημερολόγιό μου: δείχνει θεσμική σοβαρότητα και αφήνει τον Αλέξη Τσίπρα να τρέχει ανά τας ρύμας και τας οδούς με σορτς και ανά τας παραλίας με το μαγιό – ξεβράκωτος δηλαδή που λέγανε και στο Παρίσι του 1789 – να ζητάει εκλογές. Δεν ξέρω αν αυτό του φέρνει ψήφους, σίγουρα δεν του φέρνει σοβαρότητα.
Αρκεί, βεβαίως, να μην κάνει άλλη θεσμική απρέπεια ο Πρωθυπουργός – π.χ. να αλλάξει ξανά τον εκλογικό νόμο για να επιτευχθεί ο ιερός σκοπός της νέας αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας με δεύτερες εκλογές. Σίγουρα έχει τέτοιες εισηγήσεις από πανικόβλητους μελλοθάνατους βουλευτές – ελπίζω να μην υποχωρήσει.

Μέχρι τελευταίου Ουκρανού
Επί Γης, λοιπόν, δεν υπάρχουν προβλέψεις για γιορτές και χαρές υπό το σεληνόφως: το ευρώ τείνει προς το 1 δολάριο, από 1,22 που ήταν στην αρχή του 2021, έχει υποτιμηθεί δηλαδή κατά 20%. Εχει επίσης υποτιμηθεί πάνω από 30% ως προς το ρούβλι, 5% ως προς τη λίρα – ακόμη και 10% ως προς το γρίβνα, το νόμισμα της Ουκρανίας.
Οι αγορές προβλέπουν λοιπόν ότι στον πόλεμο θα ηττηθεί το ευρώ, η Ενωση δηλαδή. Για την ώρα, αυτό που λείπει περισσότερο από καθετί άλλο, η ενέργεια, πληρώνεται σε δολάρια και ρούβλια, δηλαδή όλο και ακριβότερα.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: τις πολιτικές συνέπειες του πολέμου φοβάμαι, ημερολόγιό μου. Η Ενωση είναι στριμωγμένη ανάμεσα στη Ρωσία που επιτίθεται και στην Αμερική που φωνάζει «πρέπει να πολεμήσουμε όλοι μέχρι τελευταίου Ουκρανού» – όπως έλεγαν οι άγγλοι αξιωματικοί «θα πεθάνουμε όλοι μέχρι τελευταίου Ινδού», αρέσει στον Βασίλη να αφηγείται.
Μερικοί Αμερικανοί υπερθεματίζουν μάλιστα: «να πολεμήσουμε όλοι μέχρι τελευταίου Ευρωπαίου». Ευτυχώς που θα επιζήσουν κάποιοι να μας πενθήσουν.
l Δεν πρέπει να συμβεί τέτοια βαρβαρότητα – το θέμα όμως είναι: τι πολιτικούς όρους θα θέσουν Ρώσοι και Αμερικανοί για να υπάρξει ειρήνη και όχι πένθος; Δεν θα ήθελα να είμαι Μακρόν, Σολτς ή Ντράγκι και να πρέπει να αποφασίσω για τέτοια θέματα, ημερολόγιό μου.
l Ας μη μοιρολογώ συνεχώς, συμβαίνουν και καλά πράγματα: το Ηνωμένο Βασίλειο και γενικότερα ο πλανήτης Γη απαλλάχτηκαν από τον Μπόρις Τζόνσον· μου φαίνεται ότι εκτός από τον ίδιο και ίσως κάποια από τα επτά παιδιά του, κανείς άλλος δεν θα στενοχωρηθεί.
l Ο πολιτικολόγος David Runciman συνυπήρξε στο Κολέγιο του Ητον με τον Μπόρις Τζόνσον: ο Ράνσιμαν είναι γεννημένος το 1967 και ο Τζόνσον το 1964. Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του Politics ότι όλοι οι μαθητές του αριστοκρατικού σχολείου κατά τα τέλη δεκαετίας του 1970 ήθελαν να γίνουν άλλος ηθοποιός, άλλος ροκ σταρ, άλλος τραπεζίτης – εκτός από δύο «νούμερα» που ήθελαν να γίνουν πρωθυπουργοί της Βρετανίας: ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ντέιβιντ Κάμερον (γεννηθείς το 1966).
Το βιβλίο είναι γραμμένο το 2014, ο Κάμερον είναι πρωθυπουργός και ο Τζόνσον δήμαρχος Λονδίνου: «Βλέποντας αυτούς τους δύο να ανεβαίνουν αβίαστα στην κορυφή της βρετανικής πολιτικής, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι ο γλιστερός στύλος της είναι τόσο γλιστερός όσο ήταν κάποτε» σχολιάζει ο Ράνσιμαν την άνοδό τους.
Τα γράφει ωραία αλλά είχε εντελώς άδικο: δύο χρόνια μετά ο Κάμερον μέσω του Brexit εξοντώθηκε από τον Τζόνσον και πάει καλιά του. Ο Τζόνσον, συνωμοτώντας συνεχώς, προδιδόμενος και προδίδοντας, κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός στις 24 Ιουλίου του 2019 – πριν περάσουν τρία χρόνια, πάει και αυτός καλιά του.
Μετά τις τρεις εκλογικές νίκες και τη δεκαετή πρωθυπουργία του Τόνι Μπλερ (1997-2007), οι πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου είναι μιας χρήσεως: Μπράουν, Κάμερον, Μέι, Τζόνσον – ο Κάμερον κέρδισε και δεύτερες εκλογές, το 2015, αλλά έναν χρόνο μετά έχασε το δημοψήφισμα για το Brexit και την πρωθυπουργία.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα από το 2009: Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας δεν αξιώθηκαν δεύτερη θητεία: ο στύλος της πολιτικής ανέλιξης μάλλον έχει γίνει πιο γλιστερός σε σχέση με τον 20ό αιώνα – στις δημοκρατίες. Σε Τουρκίες, Ρωσίες, Κίνες όποιος ανέβει γαντζώνεται εκεί ψηλά και δεν κατεβαίνει με τίποτα.