Είναι δύσκολο να γράψεις για τα παιδιά όταν δεν έχεις δικά σου, ή δεν έχεις ζήσει μια παιδική ηλικία με παιδική παρέα. Εμένα όχι μόνο μου έλειψαν τα αδέρφια, αλλά και οι φίλοι. Μεγάλωσα μοναχογιός σε ένα σκοτεινό σπίτι κοντά σε μία άρρωστη μητέρα. Μετά 6 χρόνια σπουδές στη Γερμανία.
Μη έχοντας δικά μου παιδιά, περιοριζόμουν στο να κρίνω τα παιδιά των άλλων. Εβρισκα τα ελληνόπουλα θορυβώδη, αγενή και παχύσαρκα (πρώτα στην Ευρώπη στην παιδική παχυσαρκία). Τα συνέκρινα με τα πειθαρχημένα και στυλιζαρισμένα γερμανάκια που έπαιζαν ήσυχα και αθόρυβα.
Μέχρι που, τον τελευταίο καιρό, άρχισα να υποψιάζομαι πως στην πραγματικότητα τα ελληνόπουλα ήταν θύματα. Ακόμα και το πάχος τους ήταν αποτέλεσμα κακής διατροφής – για την οποία δεν έφταιγαν βέβαια τα ίδια.
Ωσπου ξαφνικά ξέσπασαν όλα μαζί τα σκάνδαλα. Βιασμοί, κακοποιήσεις, παιδική πορνεία, κακομεταχείριση. Πρόσωπα που είχαν ήδη αποκτήσει τον φωτοστέφανο του Αγίου, όπως ο Πατήρ Αντώνιος, άρχισαν να διαπομπεύονται.
Επάνω εκεί μου έρχεται και ένα γράμμα από καλό φίλο που μου γνώρισε ένα νέο είδος δυστυχισμένου παιδιού: «εισαγγελικής εντολής». Αντιγράφω:
«Νίκο, αυτό που γίνεται με τα παιδιά που «φιλοξενούνται» στα Νοσοκομεία είναι κάτι περισσότερο από ντροπή και αίσχος, για εμάς και την κοινωνία μας. Το έζησα από κοντά όταν πριν λίγα χρόνια η μικρή μου νοσηλεύτηκε στο Παίδων Πεντέλης με ρήξη σκωληκοειδίτιδας.
Κατά τη δεκαήμερη νοσηλεία μας στο νοσοκομείο διαπίστωσα ότι υπήρχαν και κάποια άλλα παιδιά, άσχετα με τους ασθενείς, που περιφέρονταν ανεξέλεγκτα στο νοσοκομείο και στους διαδρόμους. Ρώτησα και έμαθα, πως ήταν παιδιά που επειδή «δεν χωρούσαν» (Sic) σε κάποιο ίδρυμα και μην έχοντας τι άλλο να τα κάνουν, τα άφησαν να βρίσκονται στο νοσοκομείο, με «εισαγγελική εντολή».
Ουσιαστικά τα πέταξαν σε έναν χώρο – στον χειρότερο χώρο που μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί.
Ετσι αυτά τα παιδιά μην έχοντας πού αλλού να πάνε, τρώγανε από τα φαγητά του νοσοκομείου (όλα ανάλατα), συναναστρέφονταν με ασθενείς και επισκέπτες και κάθε λίγο φυσικά αρρώσταιναν και είχαν πυρετό. Μια νοσοκόμα που ρώτησα σχετικά, για ένα εννιάχρονο κοριτσάκι, τη Σοφία, που ξαφνικά «χάθηκε» από τους διαδρόμους, μου είπε ότι είχε κολλήσει 39 πυρετό και ήταν κλινήρης. Μου είπε ακόμα πως αυτό συνέβαινε συνέχεια: «Και πριν τρεις μέρες άρρωστη ήταν μου είπε, πώς να μην κολλήσει με τόσα μικρόβια, δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε…». (Και τι μικρόβια, βλέπε: ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις – ποιος φωστήρας το σκέφτηκε;)
Λυπήθηκα το κοριτσάκι και παρόλο τον πόνο και την αγωνία που είχα για τη μικρή μου κόρη, είπα στη γυναίκα μου να δώσουμε στη Σοφία το φαγητό της μικρής μας που ή γυναίκα μου είχε μαγειρέψει και είχε φέρει από το σπίτι, αλλά η μικρή μας δεν το έφαγε. Ετσι ρώτησα τη νοσοκόμα και αυτή δέχτηκε. Δεν θα ξεχάσω την ευγνωμοσύνη στα μάτια της μικρής Σοφίας, το προσωπάκι της έλαμψε, τα σκέπτομαι και συγκινούμαι. (Για ένα μαγειρευτό κοτόπουλο, ένα κοτόπουλο με λίγες πατάτες, σκέψου…)
Φαντάσου λοιπόν ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμα και σήμερα, μεγαλώνουν παιδιά. Τίποτα δεν άλλαξε. Το προσωρινό έγινε μόνιμο και απλά συνεχίζουμε να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. […]
Θα ήθελα λοιπόν να σε παρακαλέσω, αν θέλεις και εσύ, να γράψεις κάτι για αυτό».
Ευχαριστώ, φίλε Πάνο Πολύδωρε. Μια πρόχειρη έρευνα έδειξε πως ευτυχώς υπάρχει βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Χάρη στις προσπάθειες της υπουργού Δόμνας Μιχαηλίδου ο αριθμός αυτών των παιδιών ελαττώθηκε από 300 σε 70. Η πρόοδος είναι δύσκολη μια και δεν αρκεί να χώσεις τα παιδιά σε μια δομή – αλλά πρέπει να τα εντάξεις σε μια οικογένεια…
Σημείωση (όχι μόνο για παιδιά): ΕΔΩ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ! Σάββατο 3 και Κυριακή 4 Δεκεμβρίου οι υπέροχοι στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή θα αντηχήσουν (ώρα 20 και 19) στην Αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, μελοποιημένοι από τους Λένα Πλάτωνος, Δημήτρη Μαραγκόπουλο, Νίκο Κυπουργό και Νίκο Χριστοδούλου.
