Ως ένας από τους πιο παλιούς συνεργάτες στη συγγραφή επιφυλλίδων για το «Βήμα» με διευθυντή τον Σταύρο Ψυχάρη, αλλά και τακτικός συνεργάτης τού Ιδρύματος Λαμπράκη με διευθυντή τον Αδαμάντιο Πεπελάση, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον αείμνηστο Χρήστο Λαμπράκη.
Το ευρύτερο πολιτισμικό του ενδιαφέρον για τα θέματα τής γλώσσας και τής παιδείας παράλληλα προς την αγάπη του για τον μουσικό μας πολιτισμό υπήρξε η αφορμή για μερικές συναντήσεις κατά τις οποίες είχα την ευκαιρία να θαυμάσω κάποιες αρετές του που αναδύονταν αυθόρμητα στη συζήτηση.
Ο Χρήστος Λαμπράκης, από ειλικρινές ενδιαφέρον συνδυασμένο με υψηλή αντιληπτική ικανότητα, είχε το χάρισμα να συλλαμβάνει αμέσως την ουσία τού συζητουμένου θέματος. Έτσι, ενώ ξεκινούσε εκ μέρους μας ως ενημέρωση μια ορισμένη δραστηριότητα στο Ίδρυμα Λαμπράκη, λ.χ., εντός λίγων λεπτών είχε γίνει εις βάθος αντιληπτή η προσπάθεια και ακολουθείτο από σκέψεις και προτάσεις του που προωθούσαν τελικά το θέμα – πάντοτε με διακριτικότητα, χωρίς αίσθηση εξουσίας ή επιβολής απόψεων.
Έχοντας μακρά πείρα από τέτοιες συζητήσεις μπορούσα να εκτιμήσω αυτή τη σπάνια ικανότητα τού Χρήστου Λαμπράκη που καθιστούσε τη συνεργασία άνετη και δημιουργική.
Ακόμη πιο έντονη είναι η εμπειρία μου από τις συζητήσεις μας για τα θέματα τής Παιδείας, όταν προήδρευσα τού Εθνικού Διαλόγου για τη Γενική Παιδεία και την Εισαγωγή στα Πανεπιστήμια το 2009.
Με δική του πρωτοβουλία ο Χρήστος Λαμπράκης με κάλεσε και συζητήσαμε επανειλημμένως και διά μακρών τα προβλήματα και τις πιθανές λύσεις που διαφαίνονταν από τον δημιουργικό αυτόν διάλογο που κράτησε περίπου έξι μήνες με ευρεία συμμετοχή εκπαιδευτικών προσώπων και φορέων.
Στη συζήτησή μας ο Χρήστος Λαμπράκης παρακολουθούσε με φανερά έντονο ενδιαφέρον τον προβληματισμό και τα πορίσματα τού Διαλόγου που εξέθετα και διέκοπτε για διευκρινίσεις, ουσιώδεις παρατηρήσεις, ακόμη και υποδείξεις για εξέταση πλευρών και ζητημάτων που δεν μάς είχαν απασχολήσει αλλά ακούγονταν εύλογα και δημιουργικά στην περαιτέρω προώθηση των θεμάτων.
Επειδή έχω αναλώσει ώρες για την ενημέρωση επί παρομοίων θεμάτων σε πρόσωπα και επιτροπές, είμαι εις θέσιν να επισημάνω τη διαφορά αντιληπτικότητας και δημιουργικής προσέγγισης που διέκρινε τη συζήτηση με τον Χρήστο Λαμπράκη που με εντυπωσίασε και αύξησε την εκτίμησή μου στο πρόσωπό του.
Θα τελειώσω τη σύντομη αυτή βιωματική αναφορά με μια ανάμνηση που χαράκτηκε βαθιά στη μνήμη μου από ένα απλό περιστατικό. Όταν είχε τελειώσει η ανέγερση τού Μεγάρου Μουσικής είχε την καλοσύνη ο δημιουργός του να με καλέσει και να με ξεναγήσει προσωπικά στις αίθουσες τού κτηριακού συγκροτήματος, εξηγώντας την αρχιτεκτονική σύλληψη, τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για να υπάρξει το τέλειο αισθητικό και λειτουργικό για το είδος τού κτηρίου αποτέλεσμα (θέματα ακουστικής, λειτουργίας τής σκηνής, προοπτικής μουσικής βιβλιοθήκης, αρχειοθήκης και χώρων εκθέσεων και σεμιναρίων, ειδικού βιβλιοπωλείου, εστιατορίου και κυλικείων, κ.λπ.).
Το περιστατικό: Κατεβαίνοντας από κοινού τις σκάλες τής μεγάλης αίθουσας και ενώ προηγείτο για να μού εξηγεί τα τού χώρου, τον βλέπω να σταματά προς στιγμήν και ανεπιτήδευτα, σαν κάτι απολύτως φυσικό, να βγάζει το παντοφλέ παπούτσι του και με την κάλτσα τού ποδιού του να σκουπίζει ένα τμήμα τής επιφάνειας ενός σκαλοπατιού! Έμεινα άναυδος, κατανοώντας συγχρόνως πώς μπορείς να ενεργήσεις απλά και αυθόρμητα όταν «πονάς» κάτι.
Τι έχει προσφέρει στον πολιτισμό μας –εστιάζω σ’ αυτόν τον τομέα– ο Χρήστος Λαμπράκης, όχι μόνο στο Μέγαρο Μουσικής που μάς κληροδότησε αλλά στη γενικότερη ευαισθητοποίησή μας σε θέματα γλώσσας, παιδείας, τέχνης, επιστήμης, ιστορίας, παράδοσης και τόσων άλλων πολιτισμικών δράσεων μέσω των εφημερίδων και των περιοδικών τού ΔΟΛ, περιλαμβάνεται αριστοτεχνικά μαζί με όλα τα άλλα καίρια (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, δημοσιογραφικά κ.ά.) θέματα στο βιβλίο τής Ελευθερίας Κόλλια Στα χρόνια του Χρήστου Λαμπράκη στο οποίο είχε και ο γράφων τη δική του μικρή συμβολή.
Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
