Για να μην ξεχνιόμαστε…

Μέσα στο κλίμα της αμετροέπειας που συνήθως χαρακτηρίζει τα πολιτικά μας πράγματα και της έντονα συναισθηματικής αντιμετώπισής τους, η καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν θα πρέπει να μας κάνει να λησμονήσουμε κάτω από ποιες συνθήκες η οργάνωση αυτή έκανε την εμφάνισή της και ισχυροποιήθηκε, πώς μπόρεσε να κερδίσει τη νομιμοποίησή της μπαίνοντας στο Κοινοβούλιο και να συμμετέχει, από θέση εξαιρετικά προνομιακή, στον αντισυστημικό λόγο κατά των μνημονίων και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και φυσικά να ξεπεράσει κάθε όριο στη χρήση βίας εναντίον των ομάδων εκείνων που αισθανόταν ότι θα της προσέδιδε αίγλη χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Οπως συμβαίνει συνήθως, πολλοί διεκδικούν την πατρότητα ενός ευτυχούς γεγονότος, όπως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής, κανένας τις ευθύνες των δυσάρεστων εξελίξεων, δηλαδή την άνοδό της.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός ήταν εκείνος που είπε το «ως εδώ» και με υπουργό Δικαιοσύνης τον Νίκο Δένδια έκαναν την αποφασιστική κίνηση που οδήγησε τα μέλη της Χρυσής Αυγής στη φυλακή και στην πολιτική της διάλυση. Ως προς αυτό δικαιούται τα εύσημα που αντιστοιχούν στην επιλογή του. Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς έχει και τις ευθύνες του για τη γιγάντωση του φαινομένου της Χρυσής Αυγής. Με τον αντιμνημονιακό του λόγο και τις απιθανότητες των περίφημων προγραμμάτων Ζάππειο 1 κ.λπ. δημιούργησε την εντύπωση ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, και μάλιστα θαυματουργές, που οι ξένοι δεν επέτρεπαν να υιοθετηθούν, και ότι οι έλληνες πολιτικοί που τα εφάρμοζαν ήταν πουλημένοι… Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον έδωσε την εντύπωση ότι τα μνημόνια ήταν κάτι το δαιμονικό και ότι αυτός μόνο είχε τη μαγική συνταγή για την αντιμετώπισή τους. Πράγμα που φυσικά τού κόστισε σε εκλογική ισχύ, αλλά δεν τον εμπόδισε να αναλάβει, τελικά, την πρωθυπουργία. Είχε όμως πετύχει να εδραιώσει σε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων την πεποίθηση ότι υπήρχε μια θαυματουργή λύση στα οικονομικά προβλήματα, μια πεποίθηση πάνω στην οποία έχτισαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, αλλά και όλο το φάσμα της Ακρας Δεξιάς (ΛΑΟΣ και ΑΝΕΛ). Την ίδια στιγμή και μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η ανοχή που είχε κερδίσει η Χρυσή Αυγή ήταν κάτι περισσότερο από κραυγαλέα (να θυμίσω το φαινόμενο Μπαλτάκου;).