Δυστυχώς η πανδημία έχει ανοίξει πολλαπλές πληγές στο κοινωνικό σώμα. Ιδίως σε οικονομικό επίπεδο, μπορεί μεν αρκετοί εξ ημών – κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι – να μείναμε προστατευμένοι και μάλιστα να συνεχίσαμε, έστω και με δυσκολίες, να εργαζόμαστε (λ.χ. συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξ αποστάσεως), αυτό, όμως, δεν ίσχυσε για όλους. Ενας σημαντικός αριθμός εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, εξαιτίας των αλλεπάλληλων γενικών απαγορευτικών, είτε έχασε τη δουλειά του είτε αναγκάστηκε να αποδεχθεί διάφορες μορφές μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, που εξασφαλίζουν πενιχρό εισόδημα. Μία μερίδα, μάλιστα, εργαζομένων – αρκετοί από τους οποίους είναι μετανάστες – δεν έχει ασφάλιση και, έτσι, ούτε πρόσβαση σε επιδόματα. Επίσης, νέοι άνθρωποι που επιθυμούν να ξεκινήσουν μία νέα επιχειρηματική δραστηριότητα εμποδίζονται από τις γενικές απαγορεύσεις.
Και δυστυχώς τα πράγματα δεν αναμένεται να βελτιωθούν σύντομα. Είναι προφανές δε ότι το πρόβλημα έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Σε διάφορες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατ. Αμερικής πρόσφατα στοιχεία δείχνουν σοβαρή επιδείνωση της φτώχειας. Ουρές για συσσίτια έχουμε και σε ευρωπαϊκές χώρες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
