Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80 το πανεπιστήμιο ήταν μια κοινότητα μερικών εκατοντάδων καθηγητών και μερικών χιλιάδων φοιτητών. Ο θεσμός του πρύτανη, του κοσμήτορα και της Συγκλήτου, όπως και η εκλογή τους, ήταν μια εσωτερική υπόθεση του ολιγάριθμου σώματος των καθηγητών. Διοικούσαν ένα πανεπιστήμιο που είχε περιορισμένη αυτονομία από το κράτος και είχαν λόγο κυρίως σε αμιγώς ακαδημαϊκά θέματα. Ακόμη και οι προϋπολογισμοί ήταν ελεγχόμενοι από το κράτος. Ο γενικός γραμματέας κάθε πανεπιστημίου, που ήταν η κεφαλή των λίγων διοικητικών υπαλλήλων, ήταν ένα πρόσωπο ιδιαίτερα σεβαστό από τον Πρύτανη και τη Σύγκλητο. Με την έκρηξη του μαζικού πανεπιστημίου, στη δεκαετία του ’80 και κυρίως εκείνη του ’90, το πανεπιστήμιο αποκτά εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές και δεκάδες χιλιάδες καθηγητές.
Η μαζική εισροή κοινοτικών κονδυλίων στην έρευνα, ο πολλαπλασιασμός των τμημάτων και των κτιριακών υποδομών, η αύξηση των διοικητικών υπαλλήλων καθιστούν το κάθε ίδρυμα έναν πολύπλοκο οργανισμό με ιδιαίτερα αυξημένες διοικητικές ανάγκες. Με τον 1268/82 η εκλογή πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων αποκτά χαρακτηριστικά μαζικής νομιμοποίησής τους από το πολυάριθμο σώμα των μελών ΔΕΠ, το σύνολο των διοικητικών υπαλλήλων και από ένα σώμα συνδικαλιστών φοιτητών που εκπροσωπούν κομματικές παρατάξεις και ελέγχουν το 40% του εκλογικού αποτελέσματος. Τα κόμματα δίνουν πλέον το «χρίσμα» στους εκάστοτε υποψήφιους και οι εκλογές των πανεπιστημιακών ταγών κομματικοποιούνται αγρίως.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
