Οι διαμαρτυρίες των τούρκων επισήμων – που έφθασαν μέχρι να καταλογίσουν απρέπεια στον έλληνα υπουργό των Εξωτερικών – δεν είναι αυτές που πρέπει να παρακρατήσουν την προσοχή μας. Εκείνο που ενόχλησε την τουρκική ηγεσία είναι ότι η συνέντευξη που οπωσδήποτε παρακολούθησε ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης κατέστησε γνωστές απευθείας προς την κοινωνία τις θέσεις της ελληνικής πλευράς. Urbi et orbi. Διότι ενώ οι θέσεις αυτές ήταν γνωστές στην κυβέρνηση, δεν ήταν όσο έπρεπε ευκρινώς προβεβλημένες προς ένα εκκλησίασμα το οποίο έχει εθισθεί στην «αλήθεια» της δικής του άποψης.
Ετσι η ευρεία και ανώνυμη τουρκική κοινωνία έμαθε ακριβώς αυτό που γίνεται και διεθνώς αποδεκτό: ότι η κυβέρνησή της παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο κατάφωρα, καθώς και το από αυτήν ανυπόγραφο – έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαιοταξίας – Δίκαιο της Θάλασσας. Και ότι αυτά είναι που η Ελλάδα επικαλείται ώστε αν ξεπεραστούν, και συνομιλίες να μπορούν να αρχίσουν και οι δύο λαοί κάπου να συναντηθούν. Η αναφορά μάλιστα σε υπερπτήσεις πάνω από το έδαφος της ελληνικής επικράτειας, η αθλιότητα στον Εβρο και ό,τι άλλο κανονικώς θα μπορούσε να βάλει σε διερωτήματα τον μέσο δημοκρατικό πολίτη, κατατέθηκαν από τον υπουργό των Εξωτερικών. Προς αυτήν, την κοινωνία, απευθυνόταν ο Νίκος Δένδιας και όχι προς τον κύριο Τσαβούσογλου ή τον κύριο Ερντογάν, οι οποίοι εξ ορισμού είναι εξουσία προσωρινή. Ενώ η άλλη, η ανώνυμη κοινωνία, υπάρχει στη μακρά διάρκεια. Και προς αυτήν ειπώθηκε με τον πιο απροσχημάτιστο τρόπο η αλήθεια. Ηταν συνεπώς μία, αδιαμεσολάβητη από άλλες παρερμηνείες, ενημέρωση αυτό που ενόχλησε. Και μπορεί ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης, της παρούσας, να είναι ακόμα σε κατάσταση πραγματικής εξάρτησης (addiction) από αυτούς που τώρα κυβερνούν, ένα άλλο όμως, μειοψηφικό σήμερα, σκέπτεται με αναφορά στο αύριο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
