Οταν το 2011 η Κυπριακή Δημοκρατία έβρισκε, επιβεβαιωμένα, ποσότητες φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12 («Αφροδίτη») της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της, συνέβησαν δύο σοβαρές εξελίξεις: H μία, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, συνοδεύθηκε από μια υπερβολική αντίδραση. Ξαφνικά η Κύπρος θα μετατρεπόταν σε… Ντουμπάι, όλα τα προβλήματα θα εξαφανίζονταν και όλοι θα γινόμασταν πλούσιοι. Ακόμη και στα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών πανεπιστημίων φύτρωσαν ξαφνικά τμήματα «Oil & Gas Industry» και όλοι έγιναν, εν μια νυκτί, ειδικοί επί της γεωπολιτικής και των… υδατανθράκων – όπως συχνά το σχετικό σαρδάμ βαφτίζει τους υδρογονάνθρακες. Η δεύτερη εξέλιξη ωστόσο ήταν πιο ουσιαστική: Η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά τις πάγιες απειλές της Τουρκίας να μην προχωρήσει με το γεωτρητικό της πρόγραμμα, κατόρθωσε να βρει ποσότητες φυσικού αερίου (όπως παλαιότερα κατάφερε και εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ενωση – ΕΕ) και η προοπτική να καταστεί η ενέργεια καταλύτης εξελίξεων στο Κυπριακό και γεωπολιτικής αναβάθμισης του νησιού στην Ανατολική Μεσόγειο γέμιζε άπαντες με ρεαλισμό, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Δέκα χρόνια μετά, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μείνει – αναφορικά με επιβεβαιωμένα κοιτάσματα – στα (περίπου) 4,5 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (tcf) της «Αφροδίτης» και μετά το 2018 η κατάσταση στην ΑΟΖ της «έχει παγώσει». Η Τουρκία έχει προχωρήσει σε πέντε έκνομες γεωτρήσεις εντός και εκτός αδειοδοτημένων, από την Κυπριακή Δημοκρατία, οικοπέδων. Και παράλληλα, στο νησί, ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος παραμένει εκ των ακριβότερων της Ευρώπης – τη στιγμή που η τελευταία στρέφεται, εξ ολοκλήρου πλην των Γερμανών του Nord Stream, στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και γενικότερα στην πράσινη ενέργεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
