Οταν το 2011 η Κυπριακή Δημοκρατία έβρισκε, επιβεβαιωμένα, ποσότητες φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12 («Αφροδίτη») της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της, συνέβησαν δύο σοβαρές εξελίξεις: H μία, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, συνοδεύθηκε από μια υπερβολική αντίδραση. Ξαφνικά η Κύπρος θα μετατρεπόταν σε… Ντουμπάι, όλα τα προβλήματα θα εξαφανίζονταν και όλοι θα γινόμασταν πλούσιοι. Ακόμη και στα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών πανεπιστημίων φύτρωσαν ξαφνικά τμήματα «Oil & Gas Industry» και όλοι έγιναν, εν μια νυκτί, ειδικοί επί της γεωπολιτικής και των… υδατανθράκων – όπως συχνά το σχετικό σαρδάμ βαφτίζει τους υδρογονάνθρακες. Η δεύτερη εξέλιξη ωστόσο ήταν πιο ουσιαστική: Η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά τις πάγιες απειλές της Τουρκίας να μην προχωρήσει με το γεωτρητικό της πρόγραμμα, κατόρθωσε να βρει ποσότητες φυσικού αερίου (όπως παλαιότερα κατάφερε και εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ενωση – ΕΕ) και η προοπτική να καταστεί η ενέργεια καταλύτης εξελίξεων στο Κυπριακό και γεωπολιτικής αναβάθμισης του νησιού στην Ανατολική Μεσόγειο γέμιζε άπαντες με ρεαλισμό, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Δέκα χρόνια μετά, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μείνει – αναφορικά με επιβεβαιωμένα κοιτάσματα – στα (περίπου) 4,5 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (tcf) της «Αφροδίτης» και μετά το 2018 η κατάσταση στην ΑΟΖ της «έχει παγώσει». Η Τουρκία έχει προχωρήσει σε πέντε έκνομες γεωτρήσεις εντός και εκτός αδειοδοτημένων, από την Κυπριακή Δημοκρατία, οικοπέδων. Και παράλληλα, στο νησί, ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος παραμένει εκ των ακριβότερων της Ευρώπης – τη στιγμή που η τελευταία στρέφεται, εξ ολοκλήρου πλην των Γερμανών του Nord Stream, στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και γενικότερα στην πράσινη ενέργεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
